दोन- तीन दिवसांपूर्वी झालेल्या घटनेने खूप अस्वस्थ आहे. पुरुष असल्याची लाज तर सोडाच पण मला एकूणच पुरुषत्वाची चीड यायला लागली आहे. मुंबईतल्या एका प्रतिथयश शाळेत एका ४ वर्षाच्या निरागस मुलीवर झालेल्या बलात्काराच्या घटनेने प्रश्नाचं मोठ कोडच समोर उभ केल आहे. ४ वर्ष?? ज्या वयात आपण कोण? आपण कुठे आहोत? आपल अस्तित्व ह्या सगळ्यानपलीकडे ज्याचं सुंदर विश्व असते त्या निरागस कळीला कुस्करल जाते का तर लिंगाची खाज भागवण्यासाठी???
हि कसली खाज? म्हणजे लैंगिक भावना समजू शकतो. त्यांच्यावर कंट्रोल नसण पण एकवेळ समजून घ्यायचा प्रयत्न होऊ शकतो. पण विकृती ला हि लाज वाटेल अशी हि कोणती लिंगाची खाज? म्हणजे सेक्स एकतर लिंगाच्या योनी प्रवेशापर्यंत मर्यादित ठेवणारा पुरुष आता कोणत्याही वयाच्या योनिकडे त्याच नजरेने बघू लागला आहे. हे सर्व विचार करण्यापलीकडे आहे. त्या ४ वर्षाच्या कोवळ्या फुलावर काय बेतल असेल ह्याचा विचार पण मी करू शकत नाही? तिच्या पालकांच्या भावना आणि स्थिती ह्याचा नुसता विचार केला तरी डोळ्यातून पाणी आणि अंगावर काटा येतो. एक क्षण जरी स्वतःला तिकडे ठेवल तर पूर्ण आयुष्य कोलमडल्या सारख झाल.
त्या मुलीवर आज काय अवस्था आली ह्याचा विचार मनाला शिवला तरी एका मुलीचा बाप म्हणून माझ्या पायाखालची जमीन सरकते. निष्पाप जीवांना आपल शिकार करून कोणत्या भुकेला आपण शमवतो आहोत ह्याचा विचार पण त्या नराधमांच्या मनाला स्पर्श करत नसेल का? आपण इतक मेलो आहोत का? ज्या भारतीय संस्कृतीच्या प्रगतीचे हजारो वर्षाचे दाखले देतो. ज्या स्त्रीच्या पोटातून जन्म घेतो त्या स्त्री ला अस चुरगळून टाकताना काहीच कस होत नाही. सेक्स इतका मोठा कधीपासून झाला? तो हि फक्त लिंगाच्या योनी प्रवेशापर्यंत. ह्या सगळ्यातून त्या निष्पाप जीवाला किती शारीरिक यातना तर आयुष्यभर मानसिक यातनांना सामोरे जावे लागेल ह्याचा अंदाज पण लावू शकत नाही. ज्याच्यामुळे हे आल तो मात्र दोन वेळच जेवण व्यवस्थितपणे कारागृहात गिळणार. हीच का शिक्षा? हाच का आपला कायदा? खरच आपला कायदा असा असेल तर न्यायदेवतेला डोळ्यावरची पट्टी काढायची खूप गरज आहे.
आमचा सेक्स अजूनही बालपणात अडकून पडला आहे. त्याला भरीस भर म्हणून इंटरनेट, टीव्ही हि माध्यम आहेतच. आपल्या समाजात पिढ्यान पिढ्या स्त्री ला मुख्य प्रवाहापासून वंचित ठेवण्यात आल. लिंगाचा माज त्या काळी हि होता आणि आता हि आहेच. फक्त माध्यम आणि समाजाच्या मोकळ्या धोरणांमुळे तो आता वेगळ्या स्वरूपात बाहेर येतो आहे. ते स्वरूप खूप गंभीर आहे. ते म्हणजे स्त्री ला भोगी आणि लिंगाला देणगी समजून त्याची लालसा कोणत्याही क्षणी समोरच्याचा विचार न करता भागवण्याची वृत्ती. वय, विचार, भावना सगळ बाजूला टाकत फक्त आणि फक्त दोन पायांच्या मधला भाग जेव्हा हवाहवासा वाटतो तेव्हा त्या लिंगाच्या खाजेपुढे विकृती पण लाजते.
अश्या किती कळ्या आजही सगळीकडे कुस्करल्या जात आहेत. काही अगदी आपल्या आजूबाजूला. प्रत्येक वेळी आपण काही करू शकत नसलो तरी ह्या विकृती ची सुरवात छोट्या छोट्या गोष्टीतून होते. आधी नजर मग स्पर्श ते शेवटी बलात्कार अश्या पायऱ्या चढल्या जातात. जेव्हा ह्या घटना आपल्या आजूबाजूला घडतात तेव्हा आपण डोळेझाक न करता त्या तिकडेच ठेचायला हव्यात. कारण ह्या विकृती जर इकडेच थांबल्या नाहीत तर येणाऱ्या काळात अनेक कळ्यांना असच कुस्करत रहाणार. कायदा आपल काम करेलच पण एक सुजाण नागरिक म्हणून आपण हि अश्या घटनांचा नुसता निषेध न करता त्या घटनांचा मूक साक्षीदार न बनता अश्या लोकांना त्यांची जागा दाखवायला हवीच.
तसेच अगदी लहान पणापासून प्रलोभन, नजर, स्पर्शाची भाषा आपल्या मुलांना शिकवायला हवी. आपण पालक म्हणून प्रत्येक वेळी मुलांसोबत असू अस नाही. प्रत्येकवेळी कोणी बघेलच अस नाही. कोणत्याही क्षणी आपल्या मुलीला किंवा मुलाला ह्यातला फरक ओळखता यायला हवा. अगदी लहान का असेना कारण विकृती ने वयाची मर्यादा केव्हाच मागे सोडली आहे. विकृत लोक आता बाहेर नाही तर आपल्या आजूबाजूला आणि घरात येऊन पोहचले आहेत. ती वृत्ती सगळीकडे फोफावत आहे. वृत्ती उनमळून टाकायला त्याची सुरवात आपल्यापासून होते. म्हणूनच समाज सुधरायचा तेव्हा सुधारेल पण आपल्या मुलांना तरी आपण ह्या विकृतीला लाजवणाऱ्या लिंगाच्या खाजेपासून वाचवण खूप महत्वाच झाल आहे.
No comments:
Post a Comment