एका हॉकी स्टिक चा प्रवास... विनीत वर्तक ©
भारतीय हॉकी संघाची कर्णधार असलेल्या राणी रामपाल चा प्रवास अंगावर काटा उभा करणारा आहे. सगळ्या प्रतिकूल परिस्थितीतुन मार्ग काढत आज इतिहास रचणाऱ्या भारतीय हॉकी संघाचे नेतृत्व ती करत आहे. तिच्या या प्रवासाला माझा कडक सॅल्यूट आणि साष्टांग नमस्कार.
भारतीय महिला हॉकी संघाची कर्णधार राणी रामपाल चा प्रवास तिच्या शब्दात, (राणी रामपाल च्या शब्दांचा स्वैर अनुवाद)
“मला माझ्या आयुष्यातून सुटका हवी होती; विजेच्या कमतरतेपासून, जेव्हा आम्ही झोपलो तेव्हा आमच्या कानात गुरगुरणा -या डासांपासून, जेमतेम दोन चौरस जेवण घेण्यापासून ते पाऊस पडल्यावर आपल्या घराला पूर आल्याच बघतानाच्या त्या क्षणांपासून... माझ्या आई -वडिलांनी यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न केले, पण ते जास्ती काही करू शकले नाहीत. माझे वडील एक दोन चाकी गाडी खेचणारे होते आणि आई एक मोलकरीण म्हणून काम करत होती.
माझ्या घराजवळ एक हॉकी अकॅडमी होती, त्यामुळे मी खेळाडूंचा सराव पाहण्यात तासन तास घालवत असे. मला खरोखर खेळायचे होते. वडील दिवसाला 80 रुपये कमवायचे आणि मला हॉकी स्टिक विकत घेणे परवडत नव्हते. दररोज, मी प्रशिक्षकाला मलाही शिकवायला सांगत असे पण त्याने मला नाकारले कारण 'तु सराव सत्रात भाग घेण्याइतकी मजबूत नाही.' मी कुपोषित होते असं तो म्हणत असे. मला मैदानावर तुटलेली हॉकी स्टिक सापडली आणि त्याच्या सोबत सराव करायला सुरुवात केली. माझ्याकडे प्रशिक्षणाचे कपडे नव्हते, म्हणून मी सलवार कमीजमध्ये मैदानावर फिरत होते. पण मी स्वतःला सिद्ध करण्याचा निर्धार केला. मी प्रशिक्षकाकडे एक संधी मागितली आणि खूप मुश्किलीने त्यांना संधी देण्यासाठी पटवलं.
पण जेव्हा मी माझ्या कुटुंबाला ही गोष्ट सांगितली तेव्हा ते म्हणाले, ‘लडकिया घर का काम ही करती है’ और ‘हम तुम्हें स्कर्ट पेहेन कर खेलने नही देंगे.’ मी त्यांना विनंती केली की, ‘कृपया मुझें जाने दो’. जर मी अपयशी ठरली तर मी तुम्हाला पाहिजे ते करेन. ’माझ्या कुटुंबाने अनिच्छेने हार मानली. प्रशिक्षण सकाळी लवकर सुरू होत असे. आमच्याकडे घड्याळ देखील नव्हते, म्हणून आई उठून आकाशाकडे बघायची कारण त्यावरून ती ठरवायची की मला उठवण्याची ही योग्य वेळ आहे का?. अकादमीमध्ये प्रत्येक खेळाडूला ५०० मिली दूध आणणे अनिवार्य होते. माझे कुटुंब फक्त २०० मिली किमतीचे दूध घेऊ शकत होते; मग मी कोणालाही न सांगता, त्यात पाणी मिसळून ते ५०० मिली करायचे कारण मला हॉकी खेळायचे होते.
माझ्या प्रशिक्षकाने मला चांगल्या आणि वाईट परिस्थितीत पाठिंबा दिला; त्याने माझ्यासाठी हॉकी किट आणि शूज खरेदी केले. मी कठोर प्रशिक्षण घेईन आणि सरावाचा एकही दिवस चुकवणार नाही या अटीवर त्याने मला त्याच्या कुटुंबासह राहण्याची परवानगी दिली आणि माझ्या आहाराच्या गरजा पूर्ण केल्या. मला माझा पहिला पगार मिळाल्याचे आठवते; मी एक स्पर्धा जिंकल्यानंतर ५०० रुपये जिंकले आणि ते पैसे बाबांना दिले. त्यांनी यापूर्वी कधीही त्यांच्या हातात इतके पैसे बघितले नव्हते. मी माझ्या कुटुंबाला वचन दिले, 'एक दिवस, मी आपलं स्वतःचे घर घेणार आहे'; त्या दिशेने काम करण्यासाठी मी माझ्या सामर्थ्याने सर्व काही केले.
माझ्या राज्याचे प्रतिनिधित्व केल्यानंतर आणि अनेक स्पर्धांमध्ये खेळल्यानंतर, मला शेवटी वयाच्या 15 व्या वर्षी राष्ट्रीय कॉल आला! तरीही, माझे नातेवाईक मात्र नेहमीच माझ्या लग्नाचा विषय काढत. पण वडिलांनी मला सांगितलं, ‘तुझ्या मनाची तृप्ती होईपर्यंत खेळ...." माझ्या कुटुंबाच्या पाठिंब्यामुळे, मी भारतासाठी सर्वोत्तम काम करण्यावर लक्ष केंद्रित केलं आणि अखेरीस, मी भारतीय हॉकी संघाची कर्णधार झाले!
या घटनेनंतर थोड्याच वेळाने, मी घरी असताना, वडिलांचे एक मित्र आम्हाला भेटायला आले ते त्यांच्या सोबत काम करायचे. त्यांनी आपल्या नातीला सोबत आणलं होतं आणि मला सांगितले, ‘ती तुझ्यापासून प्रेरित आहे आणि तिला हॉकीपटू बनण्याची इच्छा आहे!’ मला या गोष्टीचा खूप आनंद झाला; मी फक्त रडू लागले. नंतर २०१७ मध्ये, मी शेवटी माझ्या कुटुंबाला दिलेले वचन पूर्ण केले आणि आमचं हक्काचं घर विकत घेतलं. त्या घरात प्रवेश केल्यावर आम्ही एकत्र रडलो आणि एकमेकांना घट्ट धरलं!......... आणि मी त्यांना सांगितलं की माझं स्वप्न अजून पूर्ण केलेलं नाही; या वर्षी, मी त्यांची आणि प्रशिक्षकांनी घेतलेल्या मेहनतीची परतफेड करण्याचा निर्धार केला आहे. त्यांनी नेहमीच स्वप्न पाहिले आहे - भारताला महिला हॉकी मधलं ऑलम्पिक स्पर्धेचं सुवर्णपदक. ”
हे वाचून मी निशब्द झालो आहे. तिचे शब्द अजूनही माझ्या मनात वादळ उठवत आहेत. भारताचा राष्ट्रीय खेळ हॉकी खेळासाठी आपलं सर्वस्व पणाला लावून भारताचा तिरंगा आज ऑलम्पिक च्या मंचावर अटकेपार रोवणाऱ्या भारतीय महिला हॉकी संघाची कर्णधार राणी रामपाल हिला माझा पुन्हा एकदा कडक सॅल्यूट आणि साष्टांग नमस्कार..
मला पूर्ण खात्री आहे की टोकियो ऑलम्पिक मधे भारताचा महिला हॉकी संघ सुवर्ण पदकावर नाव कोरेल. खेळात काहीतरी करून दाखवण्याच्या जिद्दीने जेव्हा एखादा खेळाडू उतरतो तेव्हा त्याचा क्लास, अनुभव आणि इतिहास अश्या गोष्टी गौण ठरतात. म्हणून असं म्हंटल जाते, "जो जिता वही सिकंदर".
राणी रामपाल आणि भारताच्या महिला हॉकी संघाला खूप खूप शुभेच्छा......
जय हिंद!!!
फोटो स्रोत :- गुगल
सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.
No comments:
Post a Comment