Hair story ... Vinit Vartak ©

 Hair story ... Vinit Vartak ©

Hair is, in fact, an ornament of feminine beauty. It has been unknowingly associated with beauty in many songs and language, from 'Hi Chaal Turuturu, Udati Kes Bhurubhuru' to 'Yeh Reshmi Zulfe'. That is why hair is of paramount importance in a woman's life. Haircuts or changing their shape, color, or length can have a profound effect on a woman's personality. This effect is very intense on both sides. one hand It supports a woman, on the other hand, It has the power to ruin her life. That is why these hairs are even more important in a patriarchal society. But what if at some point this ornament falls off a woman? This thought will put a thorn in the side of every woman. I don't look pretty anymore? How to behave in society? How to deal with indoor and outdoor looks? Many such questions will arise in front of her. Will she be able to stand on her own two feet? Today's hair story that answers many such questions.

The story begins a few years ago when Ketki Jani, who was born as Gujarati but grew up in the culture of Pune, takes an unexpected turn in her life. Living in an ordinary middle-class family, Ketki's life was filled with black clouds of depression. The hair on the head, which used to fall a little, now begins to fall in mass. The forehead, which once had very thick hair, is now exposed. The very thought of being bald before realizing what was happening drove her into a deep depression. In the next 4-5 years, the beauty ornament on her head was taken away by 'Alopecia', which is also known as Chai Padne in Marathi. What this disease has brought with it more than hair is her confidence. Once upon a time, a mother, a wife, a woman standing on her own two feet, her self-confidence was more important than her hair, it ended somewhere.

In the midst of such deep despair, the society started rubbing salt on the wounds of her mind. The thought of a bald woman, the masculine gaze of such a woman, the contempt in that gaze, the contemptuous attitude of a non-beautiful woman, the hesitation to be included in the mainstream of society were all forcing her to take a step somewhere. That step is to end life. But her daughter's words gave her a glimmer of hope somewhere. From there, the journey of a phoenix flying through the ashes began. For the first time, Ketki decided to accept the situation. After listening to the advice of allopathic, ayurvedic, homeopathic, ghost vampire, mantra-tantra, everyone who came to give her shoulder to stop her hair falling out. She decided that what she really needed to do was learn to accept situation and make the most out of it. But reading it all was not as easy as it seemed. The first step was to stop feeling disgusted about yourself when you first looked in the mirror. Because if we accept ourselves, it will be very difficult for us to imagine that people will accept us.

Since childhood, Ketaki wanted to get something tattooed on her body. She was looking for the answer as to where to get the tattoo. With this unexpected turn in her life, God had made available to her a canvas that no one else in the world had. It was her bald head. She sprayed her favorite color on the canvas. Then came a new invention of beauty. She regained her lost confidence many times over, but at the same time, the same illness that had plunged her into the abyss of despair gave her a classic beauty that only she had. A new chapter in the field of modeling has been written on the world stage under the name of 'Ketki Jani'. A bald woman is seen in a different light by society, India and alternatively the world. Today, Ketki Jani's closet has accumulated so many testimonials and awards. The society which used to look at her from the point of view of a woman who is hated and not beautiful, today the same society is looking for words to appreciate her beauty. This journey of Ketki Jani is inspiring but beyond that it is tearing the veil of double vision of the society.

Yesterday I had the opportunity to experience his inspiring journey in Pune, to talk to her personally and to learn about the movement she has set up against alopecia. The aura in her personality impressed me more than her travels. The simplicity of her whole personality, her confidence, her ability to make feel next person comfortable in a few seconds and at the same time her ability to respond to the person in front of him fearlessly are, in my opinion, her true beauty. Once again, when I met her, I realized that the effect of a woman's personality is more beautiful than her physical beauty. I would like to thank Medha purkar & the Maitra Group for giving me the opportunity to meet and get to know a very inspiring personality like Ketki Jani on the occasion of the special invitation extended by the Maitra Group to there annual gathering. Also Ketki Jani in her few minutes conversation i felt your fight against alopecia and the urge to help people suffering from this disease. It would be a great honor for me to have the opportunity to play a role in your movement.

The story of hair is not over, but it has begun. I urge all readers not to underestimate any woman around you who suffers from alopecia. Give them a chance to get into the mainstream of society. Alopecia is a physical illness not a mental illness. But let us be aware that it is our responsibility to prevent them from becoming mentally ill. 

My best wishes for the next journey of Ketki Jani and Maitra...

Note: - The wording in this post is copyrighted.

केसांची गोष्ट...विनीत वर्तक ©

 केसांची गोष्ट...विनीत वर्तक ©

केस हा खरे तर स्त्रीच्या सौंदर्याचा एक दागिना. या केसांना अनेक गितातून ही सौंदर्याचा एक भाग म्हणून शब्दबद्ध केलं गेलं आहे. मग ते 'ही चाल तुरुतुरु, उडती केस भुरुभुरु' पासून 'ये रेशमी झुल्फे' अश्या अनेक गितांमधून, भाषेमधून त्याला सौंदर्यांशी नकळत जोडलं गेलं आहे. त्यामुळेच स्री च्या आयुष्यात केसांना अनन्यसाधारण महत्व आहे. केस कापले  अथवा त्यांचा शेप, रंग, लांबी बदलली तरी एकूणच स्त्री च्या व्यक्तिमत्वावर त्याचा खूप प्रभाव पडतो. हा प्रभाव दोन्ही बाजूने अतिशय तीव्र असा असतो. जसा एखाद्या स्त्री ला तो आधार देतो तसा दुसरीकडे तीच आयुष्य उध्वस्थ करून टाकण्याची ताकद पण केसांमध्ये असते. पुरुषसत्ताक समाजात त्यामुळेच या केसांना अजून जास्ती महत्व असते. पण एखाद्या क्षणी हा दागिनाच जर स्त्री चा गळून पडला तर? या विचाराने प्रत्येक स्त्री च्या अंगावर काटा उभा राहील. मी आता सुंदर नाही दिसणार? समाजात वावरू कशी? घरातल्या आणि बाहेरच्या नजरांना सामोरी कसं  जाऊ? असे अनेक प्रश्न तिच्या समोर उभे राहतील. या सगळ्यात तिची जी मानसिक पिळवणूक होईल त्यातून ती उभी राहू शकेल का? अश्या अनेक प्रश्नांना उत्तर देणारी आजची 'केसांची गोष्ट'. 

गोष्ट सुरु होते काही वर्षापूर्वी जेव्हा जन्माने गुजराती पण पुण्याच्या संस्कृतीत वाढलेल्या 'केतकी जानी' यांच्या आयुष्यात एक अनपेक्षित वळण येते. सर्वसामान्य मध्यमवर्गीय कुटुंबात संसार करणाऱ्या केतकी च्या आयुष्यात नैराश्याच्या काळ्या ढगांची गर्दी होते. आधी थोडे थोडे जाणारे डोक्यावरील केस आता पुंजक्याने जायला लागतात. एकेकाळी अगदी दाट केस असणारं कपाळ आता उघड- बोडकं दिसायला सुरवात झाली. हे काय होते आहे समजण्याआधीच आपल्याला टक्कल पडलेलं आहे हा विचारच तिला संपूर्णपणे नैराश्याच्या खोल गर्तेत घेऊन गेला. पुढल्या ४-५ वर्षात तिच्या डोक्यावर असलेला सौंदर्याचा दागिना 'ऍलोपेशिया' म्हणजेच ज्याला मराठीत 'चाई पडणे' म्हणतात त्याने हिरावून नेला होता. या रोगाने केसांपेक्षा सगळ्यात जास्ती आपल्यासोबत काय नेलं तर तिचा आत्मविश्वास. एकेकाळी आई, बायको, स्वतःच्या पायावर उभी असलेली एक स्त्री हा तिचा आत्मविश्वास तिच्या केसांपेक्षा जास्ती महत्वाचा होता तो कुठेतरी संपला होता. 

अश्या निराशेच्या खोल गर्तेत असताना समाजाने अजून तिच्या मनाच्या जखमांवर मीठ चोळायला सुरवात केली. एक टक्कल पडलेली स्त्री हा विचार, अश्या स्त्रियांकडे बघणाऱ्या पुरुषी नजरा, त्या नजरेत असणारा एक तिरस्कार, एक सौंदर्य नसलेल्या स्त्रीचा अपमान करणारा दृष्टिकोन, समाजाच्या मुख्य प्रवाहात समाविष्ट करून घेण्यास असलेला संकोच हे सगळं कुठंतरी तिला एक पाऊल टाकायला भाग पाडत होतं. ते पाऊल म्हणजे आयुष्याचा शेवट करण्याचं. पण आपल्या मुलीचे शब्द तिला कुठेतरी एक आशेचा किरण दाखवून गेले.ती म्हणाली, "आई तू माझ्यासाठी आजही सुंदर आहेस. तुझे केस असले किंवा नसले तरी त्यामुळे तुझ्याबद्दल किंवा तुझ्या सौंदर्यात त्याने काहीच फरक पडत नाही". तिकडून सुरु झाला एका फिनिक्स पक्षाचा राखेतून उड्डाण घेण्याचा प्रवास. आपले गळणारे केस थांबवण्यासाठी एलोपॅथी, आयुर्वेदिक, होमिओपॅथिक, भूत पिशाच्च, मंत्र- तंत्र, ते खांदा द्यायला येणाऱ्या प्रत्येकाचे सल्ले ऐकून उपचार केलेल्या केतकी ने पहिल्यांदा परिस्थिती स्विकारायच ठरवलं. जे आपण बदलू शकत नाही ते स्विकारुन त्यालाच आपली यशाची शिडी बनवायचं हे तिने ठरवलं. पण हे सगळं वाचताना जितकं सोप्प वाटते तितकं सोप्प नव्हतं. पहिल्यांदा तर आरशात बघताना स्वतःला स्वतःबद्दल वाटत असलेली घृणा वाटण बंद करणं ही पहिली पायरी होती. कारण आपण स्वतःला स्विकारलं तर लोकं आपल्याला स्विकारणार हे मनाशी उतरवणं हे खूप कठीण होतं. 

लहानपणापासून केतकी ला आपल्या अंगावर काहीतरी गोंदवून घ्यायचं होतं. कुठे गोंदवून घ्यावं याच उत्तर मात्र ती शोधत होती. आयुष्यात अनपेक्षितपणे आलेल्या या वळणाने जगात कोणाकडे नसलेला कॅनवास तिला देवाने उपलब्ध करून दिला होता. तो होता तिचं टक्कल पडलेलं डोकं. तिने त्या कॅनवस वर आपल्याला आवडणाऱ्या रंगाची उधळण केली. नंतर समोर आला सौंदर्याचा एक नवीन अविष्कार. तिचा गेलेला आत्मविश्वास तिला कित्येक पटीने परत मिळाला पण त्याचसोबत ज्यामुळे ती निराशेच्या गर्तेत लोटली गेली त्याच आजाराने तिला एक अभिजात सौंदर्याच एक कोंदण दिलं जे फक्त तिच्याकडे होतं. जागतिक पटलावर केतकी जानी या नावाने मॉडेलिंग च्या क्षेत्रात एक नवा अध्याय लिहिला गेला. एक टक्कल असलेली स्त्री एका वेगळ्या रूपात समाजाने, भारताने आणि पर्यायाने जगाने बघितली. आज केतकी जानी यांच्या कपाटात जागा नसेल इतकी प्रशस्तीपत्रक आणि पुरस्कार जमा झालेले आहेत. ज्या समाजाने तिच्याकडे तिरस्कार आणि सौंदर्य नसलेली स्त्री या दृष्टिकोनातून बघितलं आज तोच समाज तिच्या सौंदर्याच कौतुक करण्यासाठी शब्द शोधतो आहे. केतकी जानी यांचा हा प्रवास प्रेरणादायी तर आहेच पण त्या पलीकडे समाजाच्या दुहेरी दृष्टिकोनाचा बुरखा फाडणारा आहे. 

काल पुण्यात त्यांचा हा प्रेरणादायी प्रवास अनुभवण्याची, त्यांच्याशी व्यक्तिशः बोलण्याची आणि ऍलोपेशिया विरुद्ध त्यांनी उभारलेल्या चळवळीची माहिती घेण्याचा योग आला. त्यांच्या प्रवासापेक्षा त्यांच्या व्यक्तिमत्वात असलेला ऑरा मला प्रभावित करून गेला. त्यांच्या संपूर्ण व्यक्तिमत्वात असलेला सहजपणा, आत्मविश्वास, समोरच्याला काही सेकंदात आपलस करण्याची हतोटी आणि त्याचवेळी समोरच्या नजरांना निर्भीडपणे उत्तर देण्याची ताकद माझ्यामते त्यांच खरं सौंदर्य आहे. स्त्री शारीरीक सुंदर दिसण्यापेक्षा तिच्या व्यक्तिमत्वाचा प्रभाव हा जास्ती सुंदर असतो हे पुन्हा एकदा मला त्यांच्याशी भेटताना जाणवलं. मेधा पुरकर यांच्या संकल्पनेतून उभ्या राहिलेल्या मैत्र ग्रुप ने त्यांच्या वार्षिक मेळाव्यासाठी मला खास आमंत्रण दिलं होतं त्या निमित्ताने केतकी जानी यांच्यासारख्या अतिशय स्फूर्तिदायक व्यक्तिमत्वाला भेटण्याची आणि त्यांचा प्रवास जाणून घेण्याची संधी मिळाली यासाठी मैत्र ग्रुप चे आभार. तसेच केतकी जानी आपल्या काही मिनिटाच्या संवादात तुमची ऍलोपेशिया ला आणि या आजाराने ग्रस्त लोकांना मदत करण्याची तळमळ जाणवली. तुमच्या या चळवळीत मला खारीचा वाटा उचलायला संधी मिळाली तर तो माझा खूप मोठा सन्मान असेल. 

केसांची गोष्ट संपली नाही तर आता त्याची सुरवात झाली आहे. माझी सर्व वाचकांना विनंती आहे की आपल्या आजूबाजूला जर कोणती स्त्री ऍलोपेशिया आजाराने ग्रस्त असेल तर त्यांना कमी लेखू नका. त्यांना समाजाच्या मुख्य प्रवाहात येण्याची संधी द्या. ऍलोपेशिया हा शारीरीक आजार आहे मानसिक नाही. पण त्याला आपल्या वर्तनाने मानसिक आजार बनवू न देण्याची जबाबदारी आपल्या प्रत्येकाची आहे याची जाणीव आपण ठेवू या. 

केतकी जानी आणि मैत्र यांच्या पुढल्या प्रवासाला माझ्या खूप शुभेच्छा. 

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

Will the third world war really happen? ... Vinit Vartak ©

 Will the third world war really happen? ... Vinit Vartak ©

This question is on everyone's mind. The traces of this war are taken against the current background.

What happens next in the wake of the Ukraine-Russia war?

After the partition of Russia in 1991, the United States once again began to scrape its head. The North Atlantic Treaty Organization (NATO) was established by European countries in 1949 to reduce Russia's dominance.  America has been leading this group till date. In fact, the group was not needed when Russia seceded and the Cold War ended. But the United States joined hands with European countries and began to make the 15 countries that broke away from Russia a member of NATO. Some of these countries became members of NATO. Russia has objected to this, warning that the United States is heading in the wrong direction. The anger of Russia and Russian President Vladimir Putin reached its peak when Ukrainian politicians began taking steps to join NATO.

Ukraine and Russia have a long and close relationship. Its history goes back many centuries. Russia has a lot of influence on the culture of Ukraine. Ukraine is second only to Russia in Europe in area. Ukraine has a huge border of 2295 km with Russia. Ukraine is very rich in natural resources. Ukraine has large reserves of uranium and natural gas. Even though Ukraine is not part of Russia today, many people in Ukraine still want to be part of Russia. That is why rebels dominate parts of eastern Ukraine today. These rebels are still fighting and revolting against the Ukrainian government to go to Russia. If Ukraine becomes a member of NATO, then Russia's capital Moscow is only 490 kilometers away. This simply means that under the guise of NATO, the US military, intelligence agencies and missiles will continue to lash out at Russia, even at the behest of Moscow.

This is what Putin don't want. Despite the explanation, Ukrainian politicians decided to go ahead with the US and NATO. We are with you The United States has reassured Ukrainian politicians by saying that it is up to the United States to take action if anything happens. They compared Russian President Putin to Hitler and challenged the world to come together to cover Russia's economic woes. If that were to happen, Putin knew in that look that if he were to seize control of Ukraine, it would be a victory for Russia and, alternatively, for Russia's security. Gathering troops on the border, Russia somehow warned of the consequences for Ukraine. But the moves played by the US and NATO were not understood by Ukrainian politicians. The United States had slapped him in the eye so much that it did not know that NATO and the United States will back off if a war broke out. In the end, the only thing that nobody wanted was Russia's invasion of Ukraine which happened yesterday.

Will the war between Ukraine and Russia be the third world war? How long will this war last? What are the possible consequences?

It is my clear view that the scope of the war between Russia and Ukraine will be limited to those two countries. The reason for this is that whoever enters the third in the quarrel between the two is likely to suffer the most. European countries do not have the strength to go to war against Russia. In addition, the United States has already withdrawn its intention to join war because it will not send troops. Because Russia has the undisputed power to show its place to anyone who goes against Russia. Russia has the most nuclear missiles and weapons in the world. Russia will not look back when using any of these weapons in such a situation. Russia is not a democracy. Therefore, the power of left and right is not worth a stick. 5-6 Prime Ministers came and went in India. But Putin is still in the same place. So the world has an idea of ​​his strength. If anyone can fight against Russia, it is the United States, but such a big threat is not affordable to the American economy and the United States as a whole.

Yesterday, the Prime Minister of India and the President of Russia Putin had a 25 minute discussion. What they talk won't come in public domain. But from what has come, it is clear that Russia wants to end the war asap. That limit, I think, could be the next 24 to 48 hours. The implication is that the Indian Prime Minister has made it clear to Putin that it will be difficult for India to side with Russia if the war continues for a longer period. Not only for India, but for Russia as a whole.it will difficult So I think there could be a ceasefire in the next 2-3 days. 

The potential consequence of this war is that Russia's economy will become even more fragile. The whole world will have to suffer the consequences. The biggest blow to European countries will come in the form of natural gas. So a country like India will have to bear the brunt of this. Fuel prices in India are likely to rise by Rs 10-15 in the near future as crude oil prices have risen to 103 $ a barrel today. At the same time, pressure from the United States and NATO countries could increase if Russia does not sign a defense agreement or close the agreement. The phone call made by the Prime Minister yesterday was part of a request from France to resolve the issue. So I wrote above that as long as this war lasts, India will be under pressure from European countries, America. 

Is India's role in Ukraine-Russia dispute appropriate?

India has no direct or indirect involvement in this war. India's relations are based on friendly relations with Russia. Russia has remained neutral on every issue of India, either side by side or where it is not possible to take sides. That is why India's role today is so right. Some Facebook experts will say that India should take an open stance on Russia and that this government is taking a cue role or that India is silent because of US pressure. But as written above, it is ridiculous for India to play a role or expect that when India has no direct or indirect connection with these things. This means that if there is a quarrel between the two neighbors on the side of your house, you should decide who is right and who is wrong when you have not asked about it. Such opinion has no value. On the contrary, by displaying such an opinion, we are reducing our value. It draws the anger of both. The best role to play is not to take sides. When you are asked to mediate, you should advise both neighbors to settle their dispute peacefully. This is exactly the role that India has taken.

To go against the US and NATO and say that we are on Russia's side is to spoil our relations with all these countries. Tomorrow Ukraine will become part of Russia or the war will end with a treaty between them. But India's relationship will deteriorate forever. India has very good relations with all the countries like USA, United Kingdom, France, Germany. At the same time, we have a very old and close friendly relationship with Russia. India has clarified the root of the issue without taking sides. At the same time, India's role has been clarified. India, on the other hand, made a phone call yesterday to Putin & conveyed about the pressure on India, as well as the killing of innocent civilians in the war and the war as a whole. Which Putin has promised to consider. I don't think there can be a more decisive role than this.

Should India help Ukraine? Is Ukraine's suggestion that Indian PM should mediate is right?

Ukraine has no moral right to talk about India. This is because Ukraine had voted against India after the 1998 nuclear test. They supplied Weapons and tanks to Pakistan. Also, they voted against India in United Nations to mediate in the Kashmir issue. So how ridiculous is that to call India for mediation. Yesterday, the Prime Minister of India made a phone call, not at the behest of Ukraine, but at the behest of France. France is a very close friend of India. As such, the phone call has been made for the safety of Indian students and citizens stranded in Ukraine. In which Putin made it clear that Russia is committed to keeping Indian citizens safe. I am sure that in the next few days, 18,000 students stranded in Ukraine will be evacuated safely.

Now I stop here. As the next picture will become clearer after the events of the next few days. I will write about it again.

Jai Hind !!!

Footnote: - The points and opinions written in it are mine. I have no qualms about imposing it on anyone or saying that they are right. Take as much as your intellect allows and if you don't like it, give it up. This is a humble request.

Note: - The wording in this post is copyrighted.

तिसरं महायुद्ध खरच होईल का?... विनीत वर्तक ©

 तिसरं महायुद्ध खरच होईल का?... विनीत वर्तक ©

युक्रेन आणि रशिया युद्धाच्या पार्श्वभूमीवर पुढे काय? हा प्रश्न सर्वांच्या मनात आहे. त्याच पार्श्वभूमीवर या युद्धाचा घेतलेला मागोवा. 

युक्रेन आणि रशिया या मधील नक्की विवाद काय आहे? 

१९९१ मधे रशियाचे विभाजन झाल्यावर अमेरीकेने पुन्हा एकदा नको तिकडे तोंड खुपसून खपल्या काढायला सुरवात केली. North Atlantic Treaty Organization (NATO) ची स्थापना युरोपिअन देशांनी १९४९ मधे रशियाचं वर्चस्व कमी करण्यासाठी केली होती. सहाजिक अमेरीका या गटाचं नेतृत्व आजवर करत आलेली आहे. खरं तर रशिया वेगळा झाल्यावर आणि शीत युद्ध संपुष्टात आल्यावर या गटाची गरज तशी नव्हती. पण अमेरीकेने युरोपियन देशांना हाताशी धरून जे १५ देश रशियापासून वेगळे झाले त्यांना नाटो चा सदस्य बनवायला सुरवात केली. यातील काही देश हे नाटो चे सदस्य झाले. रशियाने याला आक्षेप घेऊन अमेरीका नको तिकडे तोंड खुपसते आहे याचा इशारा दिला होता. जेव्हा युक्रेन च्या राजकारण्यांनी नाटो मधे जाण्यासाठी पावलं टाकायला सुरवात केली तेव्हा मात्र रशिया आणि रशियाचे अध्यक्ष पुतीन यांचा राग शिगेला पोहचला. 

युक्रेन आणि रशिया यांचे खूप जुने घनिष्ठ संबंध आहेत. त्याचा इतिहास कित्येक शतकाआधीचा आहे. युक्रेनच्या संस्कृतीवर रशियाचा प्रभाव खूप आहे. युक्रेन क्षेत्रफळाच्या मानाने युरोपात रशियाच्या खालोखाल आहे. युक्रेनची २२९५ किलोमीटर इतकी प्रचंड लांब सीमा रशियासोबत जोडलेली आहे. युक्रेन नैसर्गिक साधनांच्या बाबतीत खूप श्रीमंत आहे. युरेनियम, नैसर्गिक गॅस चे खूप सारे साठे युक्रेन मधे आहेत. आज जरी युक्रेन रशियाचा भाग नसला तरी युक्रेनमधील अनेक लोकांना रशियाचा भाग होण्याची आजही इच्छा आहे. त्यामुळेच पूर्वेकडील युक्रेनच्या भागात आज बंडखोर लोकांचं वर्चस्व आहे. हे बंडखोर लोक युक्रेन सरकार विरुद्ध रशियात जाण्यासाठी आजही युद्ध आणि उठाव करत आहेत. युक्रेन जर नाटो चा सदस्य झाला तर रशियाची राजधानी मास्को ही अवघ्या ४९० किलोमीटर अंतरावर आहे. याचा अर्थ सरळ आहे की नाटो च्या नावाखाली अमेरिकेचं सैन्य, गुप्तचर संघटना आणि मिसाईल अगदी मास्को च्या नाकावर टिच्चून रशियावर वचक ठेवणार. 

हेच पुतीन यांना नको आहे. समजावून सांगूनही युक्रेन च्या राजकारण्यांनी अमेरीका आणि नाटो सोबत पुढे जाण्याचा निर्णय घेतला. आम्ही तुमच्या सोबत आहोत. काही झालं तर अमेरीका आहे सांभाळून घ्यायला अशी वक्तव्य करून अमेरीकेने युक्रेन च्या राजकारण्यांना आश्वस्त केलं, जागतिक मंचावर रशिया अन्याय करतो आहे असं चित्र उभं केलं. रशियाचे अध्यक्ष पुतीन यांची तुलना हिटलर शी करून एकूणच रशियाच्या आर्थिक मुसक्या आवळण्यासाठी जगाला एकत्र येण्याचं आव्हान केलं. जर हे घडणार आहेच तर मग निदान युक्रेनला ताब्यात घेऊन या आर्थिक नुकसानीला सामोरं गेलं तर युक्रेन ला आणि पर्यायाने रशियाच्या सुरक्षिततेसाठी असणारा धोका आपण तूर्तास दूर केल्याचा विजय आपला असेल हे पुतीन यांना चांगल माहित होतं. सरहद्दीवर सैन्य जमवून त्यांनी एक प्रकारे युक्रेन ला होणाऱ्या परिणामांचा इशारा दिला. पण अमेरिका आणि नाटो ने खेळलेल्या चाली युक्रेन च्या राजकारण्यांना समजल्या नाहीत. नाटो आणि अमेरिका युद्ध झालं तर सगळ्यात पहिले बाजूला होणार हे न कळण्या इतपत त्यांच्या डोळ्यावर अमेरीकेने झापडं लावली होती. शेवटी तेच झालं जे कोणालाच नको होतं  ते म्हणजे रशियाने काल युक्रेनवर केलेलं आक्रमण. 

युक्रेन आणि रशिया या मधील युद्ध तिसरं महायुद्ध असेल का? या युद्धाची व्याप्ती किती काळ असेल? त्याचे संभाव्य परीणाम काय असतील? 

रशिया आणि युक्रेन मधील युद्धाची व्याप्ती त्या दोन देशांपर्यंत मर्यादित राहील असं माझं स्पष्ट मत आहे. त्याला कारण असं की दोघांच्या भांडणात जो कोणी तिसरा घुसेल त्याला सगळ्यात जास्ती नुकसान होण्याची शक्यता आहे. रशिया च्या विरुद्ध युद्धात उतरण्याची ताकद युरोपियन देशांकडे नाही. त्या शिवाय अमेरीका ने आधीच आपण सैन्य उतरवणार नाही म्हणून आपलं अंग बाजूला काढलं आहे. कारण रशियाच्या विरुद्ध जो कोणी उतरेल त्याला त्याची जागा दाखवण्याची ताकद रशियाकडे निर्विवाद आहे. जगातील सगळ्यात जास्ती आण्विक मिसाईल आणि हत्यार रशियाकडे आहेत. यातील कोणतेही हत्याराचा वापर रशिया अश्या परिस्थितीत करताना मागे पुढे बघणार नाही. रशियात लोकशाही नाही. त्यामुळे तिकडे डावं - उजवं यांच्या मताला काडीची किंमत नाही. भारतात ५-६ पंतप्रधान आले आणि गेले. पण पुतीन आजही त्याच जागेवर आहेत. त्यामुळे त्यांची ताकद किती असेल याचा अंदाज जगाला आहे. रशिया विरुद्ध कोणी लढत देऊ शकेल तर ती अमेरिका आहे पण इतका मोठा धोका अमेरिकन अर्थव्यवस्थेला आणि एकूणच अमेरिकेला परवडणारा नाही.

काल भारताचे पंतप्रधान आणि रशियाचे राष्ट्राध्यक्ष पुतीन यांच्यात २५ मिनिटे चर्चा झाली. यात काय बोलणं नक्की झालं हे बाहेर येणार नाही. पण जे आलं आहे त्यावरून हे नक्की स्पष्ट होते की रशियाला एका काळात युद्ध समाप्त करायचं आहे. ती लिमिट माझ्यामते पुढचे २४ ते ४८ तास असू शकतात. कारण त्यापेक्षा जास्त काळ युद्ध सुरु ठेवल्यास भारताला ही रशियाची सोबत करण्यास कठीण जाईल हे भारताच्या पंतप्रधानांनी पुतीन यांना स्पष्ट सांगितलं असेल असा लपलेला अर्थ त्यांच्या संभाषणातून पुढे येतो आहे. भारतासाठी नाही पण एकूणच रशियाला ही ते चालू ठेवणं परवडणारं नाही. त्यामुळे येत्या २-३ दिवसात युद्धविराम होऊ शकेल असं मला वाटते. 

या युद्धाचे संभाव्य परीणाम म्हणजे रशियाची अर्थवाव्यस्था अजून खिळखिळी होणार. त्याचे चटके संपूर्ण जगाला भोगावे लागतील. युरोपियन देशांना सगळ्यात मोठा चटका नॅचरल गॅस च्या रूपात लागेल. तर भारतासारख्या देशाला याचा चटका इंधन दरवाढीने लागेल. भारतात इंधनाचे भाव येत्या काळात १०-१५ रुपयांनी वाढण्याची दाट शक्यता आहे कारण क्रूड तेलाचा भाव आज १०३ $ प्रति बॅरल वर गेलेल्या आहेत. या सोबत रशिया सोबत संरक्षण करार न करण्यासाठी किंवा झालेले करार बंद करण्यासाठी अमेरिका आणि नाटो देशांकडून दबाव वाढू शकतो. पंतप्रधानांनी काल केलेला फोन कॉल हा फ्रांस कडून हा प्रश्न सोडवण्यासाठी केलेल्या विनंतीचा भाग होता. म्हणून मी वर लिहिलं की जितके दिवस हे युद्ध चालेल भारतावर युरोपियन देश, अमेरिका यांच्याकडून हा दबाव येणार आहे. 

युक्रेन आणि रशिया वादात भारताची भूमिका योग्य आहे का? 

भारताचा या युद्धात प्रत्यक्ष किंवा अप्रत्यक्ष कोणताच संबंध नाही. भारताचा संबंध येतो तो रशियाशी असलेल्या मैत्रीपूर्ण संबंधांमुळे. रशिया भारताच्या प्रत्येकी प्रश्नावर एकतर सोबत किंवा जिकडे बाजू घेणं शक्य नसेल तिकडे तटस्थ राहिलेला आहे. त्यामुळेच आज भारताची भूमिका एकदम बरोबर आहे. काही फेसबुक   तज्ञ भारताने रशियाची उघड भूमिका घ्यावी आणि हे सरकार गुळचेपी भूमिका घेते किंवा अमेरिकेचा दबाव आहे म्हणून भारत गप्प वगरे अशी विधान करतील. पण वर लिहिलं आहे तसं कीं भारताचा प्रत्यक्ष आणि अप्रत्यक्ष संबंध या गोष्टींशी नसताना मुळात भारताने भुमिका घेणं किंवा ती अपेक्षा ठेवणं हास्यास्पद आहे. हे म्हणजे आपल्या घराच्या बाजूच्या दोन्ही शेजाऱ्यांमध्ये भांडण सुरु आहे तर आपण त्यावर विचारलं नसताना कोण योग्य आणि कोण अयोग्य हे मत देणं. अश्या मताला काडीचीही किंमत नसते. उलट असं मत प्रदर्शित करून आपण आपली किंमत कमी करत असतो. त्यात दोघांचा रोष ओढवून घेतो. यापेक्षा सगळ्यात योग्य भूमिका हीच की कोणाच्या बाजूने कोणतीच भूमिका न घेणं. आपल्याला त्यात मध्यस्ती करण्यासाठी विचारलं जाईल तेव्हा आपण दोन्ही शेजाऱ्यांना शांतपणे आपलं भांडण सोडवण्याचा सल्ला देणं. नेमकी हीच भूमिका भारताने घेतलेली आहे. 

अमेरिका आणि नाटो च्या विरुद्ध जाऊन उगाच आम्ही रशियाच्या बाजूने आहोत हे सांगणं म्हणजे आपल्या या सर्व देशांशी असलेले संबंध खराब करून घेणं. उद्या युक्रेन रशियाचा भाग होईल किंवा त्यांच्यात तह होऊन युद्ध संपेल. पण आपले संबंध मात्र खराब होतील ते कायमचे. अमेरिका, युनायटेड किंगडम , फ्रांस, जर्मनी अश्या सर्व देशांशी भारताचे अतिशय उत्तम संबंध आहेत. त्याच सोबत रशियाशी आपले अतिशय जुने आणि घट्ट मैत्रीपूर्ण संबंध आहेत. भारताने कोणाचीही बाजू न घेता या प्रश्नाचं मूळ काय आहे ते स्पष्ट केलं आहे. त्याचसोबत भारताची भूमिका स्पष्ट केली आहे. दुसरीकडे काल फोन कॉल करून भारताने आपल्यावर येणाऱ्या दबावाची तसेच या युद्धातून निष्पाप नागरिकांच्या होणाऱ्या हत्येबद्दल आणि एकूणच युद्धाबद्दल थेट पुतीन यांना आपली काळजी कळवलेली  आहे. ज्याचा पुतीन यांनी विचार करण्याचं आश्वासन दिलेलं आहे. माझ्यामते यापेक्षा अजून निर्णायक भूमिका दुसरी कोणती असू शकत नाही. 

युक्रेन ला भारताने मदत करावी का? भारताच्या पंतप्रधानांनी मध्यस्ती करावी हा युक्रेन ने सल्ला योग्य का?

युक्रेन ला कोणताच नैतिक अधिकार भारताबद्दल बोलण्याचा नाही. कारण याच युक्रेन ने १९९८ साली अणू चाचण्यांनंतर भारताच्या विरुद्ध मत दिलेलं होतं. पाकिस्तान ला हत्यार आणि रणगाडे यांचा पुरवठा केलेला आहे. तसेच काश्मीर प्रश्नात मध्यस्ती करण्यासाठी युनायटेड नेशन मधे हो म्हणजे भारताच्या विरुद्ध मतदान केलेलं आहे. मग भारताने मध्यस्ती करण्यासाठी केलेलं आवाहन किती हास्यास्पद आहे. काल भारताच्या पंतप्रधानांनी फोन कॉल केला तो फ्रांस च्या सांगण्यावरून न की युक्रेन च्या सांगण्यावरून. फ्रांस भारताचा अतिशय जवळचा मित्र आहे. त्या नात्याने तसेच युक्रेन मधील अडकलेल्या भारतीय विद्यार्थी , नागरिक यांच्या सुरक्षिततेसाठी हा फोन कॉल केलेला आहे. ज्यात पुतीन यांनी भारतीय नागरिकांना सुरक्षित ठेवण्यासाठी रशिया कटिबद्ध असल्याचं स्पष्ट केलं आहे. मला खात्री आहे की येत्या काही दिवसात युक्रेन मधे अडकलेल्या १८,००० विद्यार्थ्यांना सुखरूप बाहेर काढलं जाईल. 

तूर्तास इकडे थांबतो. येत्या काही दिवसातील घडामोडीनंतर पुढलं चित्र स्पष्ट होईल. तेव्हा पुन्हा एकदा यावर लिहेन. 

जय हिंद!!!

तळटीप :- यात लिहलेले मुद्दे आणि मत माझी आहेत. ती कोणावर लादण्याचा किंवा तीच योग्य आहेत असं सांगण्याचा माझा अट्टहास नाही. जितकं आपल्या बुद्धीला पटेल तितकं घ्यावं आणि नाही पटत असेल तर सोडून द्यावं. ही नम्र विनंती. 

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

#Taparivarcha_batamya 5 ... Vinit Vartak ©

 #Taparivarcha_batamya 5 ... Vinit Vartak ©

1) India has recently signed a trade agreement with the United Arab Emirates. This will strengthen trade relations between the two countries. The trade is expected to reach a whopping 100 billion in the next five years.The important thing here is that the UAE, with the exception of crude oil, This is a very large amount of trade cooperation. India is the leading country in establishing such level of trade relations.

2) The Commander of the Royal Saudi Land Forces, Lieutenant General Fahd bin Abdullah Mohammed Al-Mutair has paid a historic visit to the Indian Army Chief General Mukund Narwane. This is the first time Saudi Arabia's military chief has visited India in such a manner and the visit is certainly significant. Saudi Arabia is the world's largest arms importer. Saudi Arabia is keen to get India's self-propelled Akash and BrahMos missiles. Saudi Arabia is taking steps in this direction of purchase these missile after India reached an agreement to sell BrahMos to the Philippines. That is why the visit is believed to have given rise to India's emergence as an arms dealer.

Both these things have shaken Pakistan completely. These two nations represent the Muslim nation of the world in one way or another. The growing proximity and military, economic ties between the two countries to India are hurting Pakistan. On the one hand, Saudi Arabia has imposed economic blockade on Pakistan, while on the other hand, Saudi Arabia has increased its relations with India. As part of that, Saudi Arabia is now keen to establish military ties. The growing support of Muslim nations to India on the Kashmir issue is very offensive to Pakistan. 

3) It has been reported that French Defense Minister Florence Parley, who recently visited India, discussed the possibility of launching an assembly line of state-of-the-art Rafael fighter aircraft in India. Dassault, Rafael's manufacturer, currently has only one assembly line. The company has received orders for around 200 Rafale aircraft from around the world. Apart from this, Rafael is leading the race for 114 aircraft of India's Medium Multi-Roll Combat Aircraft (MMRCA) 2. Rafael received important orders from the UAE. And Indonesia are from Asian region. Due to the assembly line in France alone, it is impossible for Dassault to complete this order on time. That is why it has been decided to start a second assembly line at Nagpur in Maharashtra, India. It will have the capacity to build 24 Rafale aircraft a year.

If India orders more Rafael aircraft, about 70% of the assembly, service and maintenance will be done in India. This will save India's foreign exchange, but at the same time, Rafael will be 'Assembled in India'.

Jai Hind !!!

Photo Search Courtesy: - Google

Note: - The wording in this post is copyrighted.

#टपरीवरच्या_बातम्या ५... विनीत वर्तक ©

 #टपरीवरच्या_बातम्या ५... विनीत वर्तक ©

१) भारताने नुकताच युनायटेड अरब अमिराती सोबत एक व्यापारी करार केला आहे. ज्यामुळे या दोन्ही देशातील व्यापार संबंधांना मजबुती मिळणार आहे. येत्या ५ वर्षात तब्बल १०० बिलियन ( १ बिलियन १०० कोटी) अमेरिकन डॉलर इतक्या प्रचंड प्रमाणात हा व्यापार अपेक्षित आहे. इकडे महत्वाची गोष्ट अशी की क्रूड ऑइल सोडून इतक्या मोठ्या प्रमाणावर एखाद्या  देशाशी यु.ए.ई. व्यापारीक संबंध प्रस्थापित करणार असून भारत हा त्यातील सगळ्यात अग्रणी देश आहे. 

२) रॉयल सौदी लँड फोर्सेसचे कमांडर, लेफ्टनंट जनरल फहद बिन अब्दुल्ला मोहम्मद अल-मुतैर यांनी भारताचे सैन्य प्रमुख जनरल मुकुंद नरवणे यांची ऐतिहासिक भेट घेतली आहे. सौदी अरेबियाचे सैन्य प्रमुख पहिल्यांदा अश्या पद्धतीने भारतात आले आहेत आणि नक्कीच ही भेट अतिशय महत्वाची आहे. सौदी अरेबिया जगातील सगळ्यात मोठा शस्त्रास्त्र आयात करणारा देश आहे. भारताने स्वबळावर निर्माण केलेली आकाश आणि ब्राह्मोस मिसाईल घेण्यासाठी सौदी अरेबिया उत्सुक आहे. फिलिपाइन्स ला ब्राह्मोस विकण्याचा करार केल्यानंतर सौदी अरेबिया या दिशेने पावलं टाकते आहे. त्यामुळेच या भेटीकडे भारताचा शस्त्रास्त्र विक्रीतील विक्रेता म्हणून एक उदय झाल्याचं मानण्यात येत आहे. 

या दोन्ही गोष्टींनी पाकिस्तान संपूर्णपणे हादरून गेला आहे. ही दोन्ही राष्ट्र जगातील मुस्लिम राष्ट्राचं एकप्रकारे प्रतिनिधित्व करतात. भारताशी या दोन्ही देशांनी वाढलेली जवळीक आणि सैनिकी, आर्थिक संबंध हे पाकिस्तान च्या पोटात दुखत आहेत. एकीकडे सौदी अरेबिया ने पाकिस्तान ची आर्थिक नाकेबंदी केली आहे त्याचवेळी सौदी अरेबिया ने भारताशी आपले संबंध वाढवले आहेत. त्याचाच भाग म्हणून आता सैनिकी संबंध प्रस्थपित करण्यास सौदी अरेबिया उत्सुक आहे. काश्मीर प्रश्नावर मुस्लिम राष्ट्रांचा भारताला वाढणारा पाठिंबा हे पाकिस्तान ला खूप टोचणारं आहे. 

३) नुकत्याच भारत येऊन गेलेल्या फ्रांसच्या रक्षामंत्री फ्लॉरेन्स पार्ली यांनी राफेल या अत्याधुनिक विमानांची असेम्ब्ली लाईन भारतात सुरु करण्याविषयी चर्चा केल्याची बातमी आता पुढे येते आहे. डसाल्ट या राफेल च्या निर्मिती करणाऱ्या कंपनीकडे सध्या फक्त १ असेम्ब्ली लाईन आहे. तर जगभरातून जवळपास २०० राफेल विमानांची ऑर्डर कंपनीला मिळालेली आहे. या शिवाय भारताच्या मीडियम मल्टी-रोल कॉम्बॅट एअरक्राफ्ट (MMRCA) २ च्या ११४ विमानांच्या शर्यतीत राफेल सगळ्यात पुढे आहे. राफेल ला मिळालेल्या महत्वाच्या ऑर्डर या यु.ए.ई. आणि इंडोनेशिया या देशांकडून आहेत. एकट्या फ्रांस मधील असेम्ब्ली लाईन च्या जोरावर या ऑर्डर वेळेत पूर्ण करणं डसाल्ट ला अशक्य आहे. त्यामुळेच भारतातील महाराष्ट्रात असलेल्या नागपूर इकडे दुसरी असेम्ब्ली लाईन सुरु करण्याचा निर्णय घेतला गेला आहे. वर्षाकाठी २४ राफेल विमान बनवण्याची त्याची क्षमता असेल. 

जर भारताने अजून राफेल विमानांची ऑर्डर नोंदवली तर जवळपास ७०% असेम्ब्ली, सर्व्हिस आणि मेन्टनन्स हा भारतात होणार आहे. त्यामुळे भारताच्या परकीय चलनात बचत तर होणार आहेच पण त्याचसोबत जगात जाणारं राफेल हे 'असेम्ब्लड इन इंडिया' असणार आहे. 

जय हिंद!!!

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

Moments to live ... Vinit Vartak ©

 Moments to live ... Vinit Vartak ©

Last week we visited the world's tallest 'Statue of Unity'. Like me, many people from India and around the world came to visit here. Standing in front of the tallest statue in the world and climbing about 450 feet inside it, One can enjoy the image as a whole and what i felt i will write differently on whatever emotions come to my mind. Often the place we visit, that time, that time never comes again.Those moments are worth preserving for a little while in life. But if we are forgetting to live nowadays, how can we preserve that moment?

Wherever the world is, be it the sea, the tall buildings, the historical buildings, the religious buildings, even Everest. When we go to such a place, the most important thing is to experience the moment, to live first. Because before they can be stored, they have to live, their memories have to be created, and then they have to go inside our brain and mind. Then sometimes they are locked inside us and sometimes with the help of technology in the virtual world. But do we live like that? We try to show it to others and we miss to really enjoy and live them. This is what i was seeing around last week. About 90% of the people who come to see the Statue of Unity are busy taking selfies, taking photos, making videos, updating Facebook, Instagram and the rest of them making video calls to tell the rest of us where we are.In all of this, no one could have thought that we were missing to live in those moments while capturing those moments in general.

Since the laser show that takes place there in the evening is famous, I had already book ticket and sat down to experience it. The question arose in my mind as to why we should come here if we don't want to experience what we have spent our precious time and money on to see what is going on in front of us, Most of the people busy in capturing photos and videos of the laser show rather than enjoying it. They all had no idea that people sitting behind having a hard time to watch the show while they are busy in taking photos and videos. Well, why all this, Just to these memories in future. But how often do we see such photos and videos from our mobile phones? Does we really enjoy watching it? If this is not the answer, then what do we get by distorting what is experienced in front of us?

The moments to live is not limited to traveling but it is applicable in every moment of life today. Your private moments should be private. Pre-wedding shoot or photo shoot as well as pregnancy shoot is popular nowadays.It is my clear opinion that all this should be limited to our people. Can the memories of a walk in the garden together before a wedding, a beautiful evening on the beach, a moment spent together on Valentine's Day or a birthday, a long drive to a movie together is compare to the artificially expressed love in that pre-wedding shoot? If not, then what is the purpose of exalting our love? This is just one example. There are so many things that we are forgetting to live. Every happy moment in the house can be captured without being captured on camera. Doesn't it require more personal love and affection than the camera lens and pixels? But we have forgotten all this.

There is no objection to taking photos, taking selfies or overall video, photo shoot or of course his involvement in such moments. There is no quarrel in it. But we have to be strong enough to decide what, when and how much. You just have to be more discriminating with the help you render toward other people. If your boundaries are set, then the moments can come alive and they can be locked in the camera lens. Such memories bring double joy because those moments we have lived and cherished. We need to know the gray line between the virtual world on the one hand and our lives on the other.

There are very few moments in life that are worth living. Those moments is what you take with you as you go. The rest of the moments stuck in the lens of the camera are to be left here, so I sincerely think that you really need to be taught to live the moments. For the virtual world we live in today. Not for myself. When you realize this, that moment and that time will never escape. If you don't want that to happen, live the moment you want to live today.

Note: - The wording in this post is copyrighted.

 

जगायचे क्षण... विनित वर्तक ©

 जगायचे क्षण... विनित वर्तक ©

गेल्या आठवड्यात जगातील सगळ्यात उंच असणाऱ्या 'स्टॅचू ऑफ युनिटी' ला भेट दिली. माझ्यासारखेच भारताच्या आणि जगाच्या पाठीवरून अनेक लोकं इकडे भेट द्यायला आले होते. जगातील त्या सगळ्यात उंच पुतळ्यासमोर उभं राहून आणि त्याच्या आतून साधारण ४५० फूट उंच जाऊन एकूणच त्या प्रतिमेचा आनंद जो घेता आला आणि ज्या काही भावना मनात आल्या त्यावर वेगळं लिहे.न पण एक गोष्ट जी एकूणच कमी अधिक प्रमाणात जाणवली ती म्हणजे आपण जगणं विसरत चाललो आहोत. अनेकदा आपण भेट देतो ती ठिकाण, ती वेळ, तो काळ पुन्हा येत नाही. आयुष्याच्या थोड्याफार लाभलेल्या काळात ते क्षण जपून ठेवावे असेच असतात. पण आजकाल आपण जे जगायला विसरत चाललो आहोत तर ते क्षण जपणार तरी कसे?

जगातील कोणतंही ठिकाण असो मग तो समुद्र, उंच इमारत, ऐतिहासिक वास्तू, धार्मिक वास्तू, अगदी एव्हरेस्ट असो. आपण जेव्हा अश्या ठिकाणी जातो तेव्हा सगळ्यात महत्वाचं असते ते क्षण अनुभवणं खरे तर आधी जगणं. कारण ते साठवून ठेवायला आधी ते जगावे लागतात, त्यांच्या आठवणी तयार व्हाव्या लागतात आणि मग कुठे जाऊन ते कधी आपल्या आत तर कधी तंत्रज्ञानाच्या मदतीने आभासी जगात बंदिस्त होतात. पण आपण असं जगतो का? दुसऱ्यांना दाखवण्यासाठी आणि त्या साठवणीचा आनंद घेण्यासाठी आपण ते जगायचे सोडून देतो. गेल्या आठवड्यात हेच आजूबाजूला बघायला मिळत होतं. स्टॅच्यू ऑफ युनिटी बघायला आलेले जवळपास ९०% लोकं एकतर सेल्फी, फोटो काढण्यात, व्हिडीओ बनवण्यात, फेसबुक, इंस्टाग्राम अपडेट करण्यात आणि उरलेले व्हिडीओ कॉल करून बाकीच्यांना आम्ही कुठे आहोत हे सांगण्यात व्यस्त होते. या सगळ्यात त्या स्टॅच्यू किंवा एकूणच त्या क्षणांना बंदिस्त करण्यात आपण जगायचे मुकतो आहोत हे कोण्याच्याही ध्यानीमनी येत नव्हतं. 

संध्याकाळी तिकडे होणारा लेझर शो प्रसिद्ध असल्याने आधीच त्याच तिकीट घेऊन त्याचा अनुभव घेण्यासाठी बसलो होतो. लेझर शो चालू होत नाही तोवर त्याचे फोटो, व्हिडीओ काढण्याची चढाओढ बघून जे समोर सुंदर रीतीने समोर चालू आहे त्याचा आनंद घ्यायचा सोडून आणि जे बघण्यासाठी आपला अमूल्य वेळ, पैसे घालवून आलो आहोत तेच जर अनुभवायचं नसेल तर इकडे येण्याची काय गरज असा प्रश्न माझ्या मनात उभा राहिला. फोटो आणि व्हिडीओ करण्याच्या नादात मधेच उभं राहून जे काही लोकं मागे बसले आहेत त्यांना आपण अडचण ठरतो आहोत याचेही कोणतेच सयोरसुतक त्या सर्वाना नव्हतं. बरं हे सगळं कश्यासाठी तर नंतर कधीतरी या आठवणी बघण्यासाठी. पण खरच असे फोटो आणि असे व्हिडीओ आपल्या मोबाईल फोन मधून आपण किती वेळा बघतो? ते बघताना खरच त्याचा आनंद मिळतो का? जर याच उत्तर नाही असेल तर जे समोर अनुभवयाला मिळते आहे त्याचा असा विपर्यास करून आपण काय मिळवतो आहोत? 

बर जगण्याची ही गोष्ट फक्त फिरण्यापुरती मर्यादित नाही तर आयुष्याच्या प्रत्येक क्षणात आज ती लागू आहे. आपले खाजगी क्षण हे खाजगी असायला हवेत. प्री वेडिंग शूटिंग किंवा फोटो त्याचसोबत आजकाल गरोदरपणाचं शूट ही प्रसिद्ध आहे. हे सर्व आपल्या माणसांसाठी मर्यादित असायला हवं असं माझं तरी स्पष्ट मत आहे. लग्नाआधी बागेत सोबत मारलेला फेरफटका, समुद्राच्या किनाऱ्यावर घालवलेली एक सुंदर संध्याकाळ, व्हॅलेंटाईन दिवशी किंवा वाढदिवसाच्या दिवशी एकत्र घालवलेले क्षण, एखादा सोबत बघितलेला चित्रपट ते केलेली लॉंग ड्राइव्ह याच्या आठवणींची तुलना त्या प्री वेडींग शूट मधील कृत्रिम रित्या व्यक्त केलेल्या प्रेमाशी होऊ शकते का? नसेल होत तर मग आपल्या प्रेमाच उदात्तीकरण करण्याचा हेतू काय? हे एक उदाहरण झालं. अश्या कितीतरी गोष्टी आहेत की ज्या आपण जगायला विसरत चाललेले आहोत. घरातील प्रत्येक आनंदाच्या क्षणांना कॅमेरात बंदिस्त न करता ही जपता येतं. त्यासाठी कॅमेराच्या लेन्स आणि पिक्सेल पेक्षा मनाचं नात आणि आपुलकी जास्ती गरजेची असते नाही का? पण आपण हे सगळं विसरून गेलेलो आहोत. 

फोटो काढणं, सेल्फी काढणं किंवा एकूणच व्हिडीओ, फोटो शूटिंग याला विरोध नाही किंवा नक्कीच त्याचा सहभाग आपल्या अश्या क्षणांमध्ये असावा. त्यात दुमत नाही. पण तो कधी, केव्हा, किती हे ठरवण्याची प्रगल्भता आपण अंगी बाणवायला हवी. एखाद्याला आपल्या खाजगी आयुष्यात किती डोकावायला द्यायचं याचे आराखडे आपल्याला माहित असायला हवेत. आपल्या सिमा ठरलेल्या असल्या की मग क्षण जगता ही येतात आणि त्यांना कॅमेराच्या लेन्स मधे बंदिस्त ही करता येते. अश्या आठवणी दुहेरी आनंद देतात कारण ते क्षण आपण जगलेले असतात आणि जपलेले असतात. आभासी जग एकीकडे आणि आपलं आयुष्य दुसरीकडे याच्यातील धुसर रेषा आपल्याला कळायला हवी. 

आयुष्यात खूप कमी क्षण असे असतात की जे जगायला मिळतात. ते जगणं हेच आपण जाताना आपल्यासोबत घेऊन जातो बाकी कॅमेराच्या लेन्स मधे अडकवलेले क्षण इकडेच सोडून जायचे असतात तेव्हा मला मनापासून वाटते की आपल्याला क्षणांना जगायचं शिक्षण देण्याची खरी गरज आहे. आपण आज सतत जगत आहोत ते आभासी जगासाठी. स्वतःसाठी नाही. जेव्हा आपल्याला हे कळेल तेव्हा हातातून ते क्षण आणि ती वेळ कधीच निसटलेली असेल. तसं होऊ द्यायचं नसेल तर आज, आत्तापासून जगायचे क्षण जगून घ्या. 

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

 

Sacrifice should not be in vain ... Vinit Vartak ©

 Sacrifice should not be in vain ... Vinit Vartak ©

On February 14, 2019, Jaish-e-Mohammed militants in Pakistan attacked the CRPF convoy in cowardly attacked. Forty soldiers died in it. In retaliation for this cowardly attack, India launched an air strike on February 26, 2019 at the Balakot base of the Jaish-e-Mohammed terrorist organization. More than 300 Pakistani militants were killed. (Reference: - Retired Ambassador of Pakistan 'Agha Hile' has given this figure in an interview.)

In the last three years, Indian security forces have killed more than 500 militants in Jammu and Kashmir alone since the Pulwama attack. India has dismantled the entire terrorist network. India has curbed the political asylum behind the scenes, the supply of money, the supply of assassins, the money raised through drugs and other means. That is why the number of terrorist attacks in India has come down. India is much safer. On the one hand, India has embraced Pakistan at the international level and on the other hand, it has taken appropriate steps to weaken its economy.

There is no hope that Pakistan will improve because of these things. But all this has increased India's pressure on Pakistan and its terrorists. Therefore, it is not possible to say for sure that such terrorist attacks will not take place in India, but one thing is for sure, Pakistan has understood that the aftermath will be very serious.The context that may have changed after the Pulwama attack is the image of India. India, which at one time only protested verbally, will not look back and forth to attack terrorist network inside Pakistan.

Some politicians in India had demanded proof of the Balakot attack. They had also lost the level of thinking that we are disrespecting those 40 soldiers who have attained Veergati while linking anything to politics. In a way, this is the tragedy of Indian democracy. That is my clear opinion.

Even today, Images of the attack are still haunted by the memories of those 3 years ago. Still, the tricolor wrapped around the bodies of those 40 heroic soldiers does not go from my mind. The mastermind of the attack is still hiding in Pakistan. The burglars who accompanied him are still marching in India in the guise of democracy, wearing white clothes. Ordinary people like us forgot those moments today. we have become busy in our own lives. Those who went for the defense of the country are gone and the edge of their memories is now blunted in our minds. But we must constantly keep the flame of their sacrifice in our minds. What is the condition of their families today? How much do their children miss their father? Even if you think about it for a moment, I think it will be a lot today.

Today, as the whole world celebrates Valentine's Day, we must remember those who sacrificed their lives for the love of the country. Celebrate this day of love on 14th February, but keep two moments of your love for those 40 soldiers. Because it is the responsibility of every Indian not to let those sacrifices go in vain.

Jai Hind !!!

Photo Search Courtesy: - Google

Note: - The wording in this post is copyrighted.

व्यर्थ ना हो बलिदान... विनीत वर्तक ©

 व्यर्थ ना हो बलिदान... विनीत वर्तक ©

१४ फेब्रुवारी २०१९ रोजी पाकिस्तान मधील जैशे मोहम्मद च्या अतिरेक्यांनी सी.आर.पी.एफ. च्या जवानांवर भ्याड हल्ला केला. त्यात ४० सैनिकांना वीरमरण आलं. या भ्याड हल्याचा बदला भारताने २६ फेब्रुवारी २०१९ ला जैशे मोहम्मद या अतिरेकी संघटनेच्या बालाकोट इथल्या तळावर हवाई हल्ला घेतला. यात ३०० पेक्षा जास्ती पाकिस्तानी अतिरेकी मारले गेले. (संदर्भ :- पाकिस्तान चे निवृत्त राजदूत 'आघा हिले' यांनी हा आकडा एका मुलाखतीत मांडला आहे.) 

पुलवामा हल्यानंतर एकट्या जम्मू  काश्मीर मधे गेल्या ३ वर्षात ५०० पेक्षा जास्त अतिरेक्यांचा खात्मा भारताच्या सुरक्षा दलांनी केलेला आहे. संपूर्ण अतिरेकी नेटवर्क भारताने उद्धवस्थ केलं आहे. ज्यात पडद्यामागून मिळणारा राजकीय आश्रय, पैश्याचा पुरवठा, हत्यांराचा पुरवठा, ड्रग्स आणि इतर माध्यमातून उभा राहणारा पैसा या सर्वांवर भारताने अंकुश ठेवला आहे. त्यामुळेच अतिरेकी हल्यात भारतात कमी आलेली आहे. भारत जास्त सुरक्षित झाला आहे. एकीकडे आंतरराष्ट्रीय पातळीवर भारताने पाकिस्तान च्या मुसक्या आवळल्या तर दुसरीकडे त्यांची आर्थिक बाजू कमकुवत करण्यासाठी योग्य ती पावलं टाकली आहेत. 

या गोष्टींमुळे पाकिस्तान सुधारेल अशी आशा नक्कीच नाही. पण या सगळ्या गोष्टींनी पाकिस्तान च्या आणि तिथल्या अतिरेकी घडवणाऱ्या लोकांच्या मनात भारताचा दबाव वाढला आहे. त्यामुळे असे अतिरेकी हल्ले भारतात होणार नाहीत हे स्पष्टपणे नक्कीच सांगता  येणार नाही पण एक मात्र नक्की की त्या नंतरचे परिणाम खूप गंभीर असतील हे पाकिस्तान ला पण कळून चुकलं आहे. पुलवामा हल्ल्यानंतर कोणते संदर्भ बदलले असतील तर ती आहे भारताची प्रतिमा. एकेकाळी फक्त तोंडाने हल्याचा निषेध करणारा भारत आपल्याला घरात घुसून मारायला मागे पुढे बघणार नाही. हीच ती प्रतिमा आहे. 

भारतातल्या घरभेदी राजकारण्यांनी बालाकोट हल्ल्याचे पुरावे मागितले होते. कोणत्याही गोष्टीचा संदर्भ राजकारणाशी जोडताना आपण वीरगती प्राप्त झालेल्या त्या ४० जवानांचा अनादर करतो आहोत हा विचार करण्याची पातळी सुद्धा त्यांनी यात गमावली होती. अर्थात तोंडघाशी पडल्यावर तोंड लपवायला जागा उरली नसताना पुन्हा येरे माझ्या मागल्या करत तेच भारतातील प्रमुख नेते म्हणून आज निवडुका लढवत आहेत हीच एकप्रकारे भारतीय लोकशाहीची शोकांतिका आहे. असं माझं स्पष्ट मत आहे. 

आजही त्या ३ वर्षा पूर्वीच्या आठवणींनी अंगावर शहारे उभे राहतात. अजूनही त्या ४० वीर जवानांच्या अंगावर लपेटलेला तो तिरंगा डोळ्यासमोरून जात नाही. या हल्याचा प्रमुख आजही पाकिस्तान मधे लपून बसला आहे. त्याला साथ देणारे घरभेदी आजही भारतात पांढऱ्या रंगाचे कपडे घालून डोळ्यावर पट्टी बांधलेल्या न्यायदेवतेसमोर लोकशाही चा आधार घेऊन मोकाट फिरत आहेत. आपल्या सारखे सामान्य लोक झालं गेलं विसरून आपापल्या आयुष्यात व्यस्त झालो आहोत. देशाच्या रक्षणासाठी जाणारे गेले आणि त्यांच्या आठवणींची धार पण आता आपल्या मनात बोथट झालेली आहे. पण त्यांच्या बलिदानाची ज्योत आपण आपल्या मनात सतत ठेवली पाहिजे. आज त्यांच्या कुटूंबियांची काय स्थिती आहे? त्यांची मुलंबाळं आपल्या वडिलांची किती आठवण काढत असतील? याचा विचार जरी आपण क्षणभर केला तरी मला वाटते ते आजच्या दिवशी खूप काही असेल. 

आज प्रेमाचा दिवस संपूर्ण जग साजरा करत असताना देश प्रेमासाठी ज्यांनी आपल्या प्राणाचे बलिदान केलं त्यांची आठवण आज आपण काढली पाहिजे. आज १४ फेब्रुवारी हा प्रेमाचा दिवस नक्कीच साजरा करा पण आपल्या प्रेमाचे दोन क्षण त्या ४० जवानांसाठी नक्की राखून ठेवा. कारण त्यांच बलिदान व्यर्थ न होऊ देणं ही प्रत्येक भारतीयाची जबाबदारी आहे. 

जय हिंद!!!

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

Usha's journeyto Padmashree... Vinit Vartak ©

 Usha's journey to Padmashree... Vinit Vartak ©

The balance between good and bad in society is fundamentally wrong. White-collar people fleeing from their luxury cars, throwing glass, garbage from plastic bags, leftover food and even used sanitary napkins like whispers on the side of the road. After that they come home and talk about the importance of cleanliness on social media. Society considers such people as good and dignified. So the people who pick up this garbage and keep it clean are treated as a scapegoat by the society. Society stay away from them, They throw them outside society. They think they are the dirt in the society. But people in the white supremacist community don't say a word about what they do in society. This is the story of such a woman who was harassed, harassed and despised by the society. But putting all this aside, she continued her work of cleanliness and the same work was honored by the Government of India in 2020 with the Padma Shri award.

Open defecation has been a tradition in India for a long time. Even in a city like Mumbai, if you had traveled in the morning local train before 2014, you would have seen the scene hundreds of times. The doctrine that we want to clean our dirt was never rooted. If this was the case in a city like Mumbai then we can imagine what would happen in a city like Alwar in Rajasthan. Usha Chaumar was working as a cleaner in the same city. Usha, who got married at the age of 10 and started her married life at the age of 14, used to go to people's homes in 2003 to work as a cleaner.  She had to do everything from cleaning the 10 houses to removing the garbage and disposing of it. People used to throw food left over from the house, even used sanitary pads, condoms and whatever. To get close to her was ugliness. These people were of the opinion that Usha was a filth in the society. She was not acceptable in the society. She was not allowed to enter in there houses. She is not even allowed to enter the shop to bring groceries. Things like entry into temples are far away. 

Usha was also a human. The society was not thinking about how much she was suffering from all this. According to Usha, when she used to came home, she saw dal, but at the same time shiver went through her head every time. Because the smell of rotten food, garbage, human excrement, the atmosphere she was working was so different that there was no desire to eat anything. Her hopes for a better future were dashed. But in 2003, an unexpected turn came in her life. She met Dr. Bhindeshwar Pathak, the founder of Sulabh International. He discouraged Usha and her colleagues from doing this work and gave them the opportunity to work with Sulabh Sanstha. Under his guidance, Usha started working in the organization 'Nai Disha'. She started a movement to inculcate the importance of cleanliness in the society and to discourage people from engaging in such degrading activities.

From 2014 to date, more than 9.6 crore toilets have been built in every corner of India. On the one hand, the Prime Minister of the country built a toilet, on the other hand, Usha's movement inspired many people to know the importance of cleanliness. As a citizen and part of society, we have a responsibility to clean our dirt, our excrement, and to dispose of our waste properly. The Government of India honored Usha with the prestigious Padma Shri in the year 2020, taking note of her hard work, especially in rural areas. It is the fruit of Usha's perseverance that the same white supremacist society that once threw her in the outside and kept a distance from her is now waiting for her visit. There is a big part of Doctor. Pathak and Sulabh in her transformation. Today, Usha is the President of Sulabh's Social Service Organization. With the same initiative and zest she continues unabated even today.

The journey of Usha to Padma Shri, is very inspiring for everyone. But it is a mirror of the double standards that society receives. Sweepers are not garbage pickers, they are messengers of true cleanliness. It is very important for this idea to take root somewhere in the society today. Special congratulations from the Government of India for honoring such people with Padma Shri. My strong salute to the work of Usha Chaumar. My best wishes for her next journey.

Jai Hind !!!

Photo Search Courtesy: - Google

Note: - The wording in this post is copyrighted.

भंगी ते पद्मश्री एका उषाचा सुलभ प्रवास... विनीत वर्तक ©

 भंगी ते पद्मश्री एका उषाचा सुलभ प्रवास... विनीत वर्तक ©

समाजात चांगल आणि वाईट यांचे ठोकताळेच मुळात चुकीचे आहेत. आपल्या आलिशान गाडीतून हळूच काच खाली करून त्यातून प्लास्टिक पिशवीतून कचरा, उरलेलं अन्न आणि अगदी व्हिस्पर सारखे वापरलेले सॅनिटरी नॅपकिन रस्त्याच्या कडेला फेकून पळ काढणारे पांढरपेशा समाजातील लोकं. घरी येऊन स्वच्छतेचं महत्व सोशल मिडिया वर सांगत असतात. अश्या लोकांना समाज चांगल आणि प्रतिष्ठित मानतो. तर हाच कचरा उचलून स्वछता ठेवणाऱ्या लोकांना समाज भंगी म्हणून हिणवतो. त्यांच्या पासून लांब रहातो तर वेळ प्रसंगी वाळीत टाकतो. समाजातली घाण म्हणजे हेच ते कचरा उचलणारे भंगी लोक असच मत समाज बनवतो. पण आपण समाजात काय करतो याबद्दल एक अवाक्षर ही पांढरपेशा समाजातील लोक सांगत नाहीत. ही गोष्ट आहे अश्याच एका स्त्री ची जिला भंगी म्हणून समाजाने हिणवलं, त्रास दिला, अवहेलना केली. पण या सगळ्यांना बाजूला सारत तिने स्वच्छतेचं आपलं कार्य सुरूच ठेवलं आणि त्याच कार्याचा २०२० साली भारत सरकारने पद्मश्री सन्मान देऊन गौरव केला. 

भारतात उघड्यावर शौचास बसणं हे परांपरागत चालत आलेली एक परंपरा होती. अगदी मुंबई सारख्या शहरात लोकल ट्रेन ने जर २०१४ आधी सकाळी प्रवास केला असेल तर हे दृश्य शेकडोंच्या पटीत दिसायचं. आपली घाण आपण स्वच्छ करायची असते ही शिकवण कधी रुजलीच नव्हती. मुंबई सारख्या शहरात ही स्थिती होती तर राजस्थान मधल्या अलवार सारख्या शहरात काय असेल याचा आपण विचार करू शकतो. याच शहरात 'उषा चौमर' ही सफाई कामगार म्हणून काम करत होती. वयाच्या १० वर्षी लग्न आणि वयाच्या १४ व्या वर्षी काही कळायच्या आधी संसाराला सुरवात केलेली उषा २००३ मधे लोकांच्या घरी जाऊन सफाई कामगार म्हणून काम करायची. १० घराची अगदी विष्ठा साफ करण्यापासून कचरा काढणं त्याची विल्हेवाट लावणं असं सगळं तिला करावं लागत असे. लोक घरात राहिलेलं अन्न, वापरलेले सॅनिटरी पॅड्स कंडोम पासून जे काही असेल ते तिच्या अंगावर फेकायचे. कारण तिला स्पर्श करणे म्हणजे आपला विटाळ. उषा समाजातील घाण होती असं या लोकांच मत होतं. तिच्या जवळ जाणं, तिला आपल्या घरात प्रवेश देणं हे समाजात मान्य नव्हतं. अगदी तिला दुकानातुन  किराणा आणण्यासाठी ही दुकानात प्रवेश दिला जायचा नाही. मंदिर वगरे तर गोष्टी दूर राहिल्या. 

उषा पण एक माणूस होती. तिला या सगळ्यातून किती त्रास होत असेल याचा विचार न समाज करत होता न कोणाला त्याच काही पडलं होतं. उषा च्या मते घरी आल्यावर डाळ बघितली तरी एक शिरशिरी तिच्या डोक्यातून जायची. कारण सडलेल्या अन्नाचा, कचऱ्याचा, माणसाच्या विष्टेचा तो वास, ते वातावरण हे इतकं भिनलेलं असायचं की काही खायची ही इच्छा व्हायची नाही. या भोगातून आपली कधी सुटका होईल अशी आशा पण तिची मावळली होती. पण २००३ साली एक अनपेक्षित वळण तिच्या आयुष्यात आलं. तिची भेट झाली सुलभ इंटरनॅशनल या संस्थेचे संस्थापक डॉक्टर भिंडेश्वर पाठक. त्यांनी उषा आणि तिच्या सहकाऱ्यांना हे काम करण्यापासून परावृत्त केलं आणि सुलभ संस्थेशी जोडून काम करण्याची संधी दिली. त्यांच्या मार्गदर्शनाखाली उषाने 'नई दिशा' या संस्थेच्या उपक्रमात काम करायला सुरवात केली. स्वच्छतेचं महत्व समाजात रुजवण्यापासून ते लोकांना अश्या माणुसकीला काळिमा फासणाऱ्या कामापासून परावृत्त करण्यासाठी तिने एक चळवळ उभी केली. 

२०१४ ते आजतागायत भारतात ९.६ कोटी पेक्षा जास्त शौचालय भारताच्या काना-कोपऱ्यात उभी राहिली आहेत. स्वछ्तेची सुरवात एकीकडे देशाच्या पंतप्रधानांनी टॉयलेट बांधून केली तिकडे उषा च्या चळवळीने प्रेरित होईन अनेक लोकांनी त्या स्वछतेच महत्व जाणून घेतलं. आपली घाण, आपली विष्ठा आपण साफ करणं, कचऱ्याची योग्य विल्हेवाट लावण्याची जबाबदारी एक नागरिक आणि समाजाचा भाग म्हणून आपली आहे. हे बिंबवण्यात उषाने विशेष करून ग्रामीण भागात घेतलेल्या मेहनतीची नोंद भारत सरकारने घेताना २०२० साली पद्मश्री हा प्रतिष्ठित सन्मान देऊन तिचा गौरव केला. एकेकाळी तिला वाळीत टाकणारा, तिच्यापासून अंतर ठेवणारा हाच पांढरपेशा समाज आज तिच्या भेटीसाठी वाट बघतो हे उषाच्या जिद्दीचं फळ आहे. तिचा असा कायापालट करण्यात डॉक्टर. पाठक आणि सुलभ चा खूप मोठा भाग आहे. आज उषा सुलभ च्या सोशल सर्व्हिस ऑर्गनायझेशन ची अध्यक्ष आहे. तीच स्वछ्तेच व्रत आजही अविरत सुरु आहे. 

एक भंगी म्हणून हिणवल्या गेलेल्या उषाचा पद्मश्री पर्यंतचा प्रवास सगळ्यांना खूप प्रेरणादायी तर आहेच. पण समाजा कडून मिळणाऱ्या दुहेरी वागणुकीचा आरसा आहे. सफाई कामगार हे कचरा उचलणारे नाहीत तर तेच खरे स्वछतेचे दूत आहेत. हा विचार समाजात कुठेतरी आज रुजणं आज खूप गरजेचं आहे.  भारत सरकारचं खास अभिनंदन कारण अश्या लोकांना पद्मश्री सारखा सन्मान दिल्याने त्या सन्मानाची उंची आणखी वाढली आहे. उषा चौमर च्या कार्याला माझा कडक सॅल्यूट. तिच्या पुढील प्रवासाला माझ्या खूप खूप शुभेच्छा. 

जय हिंद!!!

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

#Life_Live_People ... Part 11 (Doctor Abhay Ashtekar) ... Vinit Vartak ©

 #Life_Live_People ... Part 11 (Doctor Abhay Ashtekar) ... Vinit Vartak ©

As a child, you read about Archimedes and Sir Isaac Newton in a science book. Eureka, Archimedes shouting Eureka, and Newton exploring gravity by looking at an apple falling from a tree. Of course, there is no hard evidence today that these things really happened. Many today say that these stories are fictional. In any case, these are the things that have ignited the minds of many young students in India to this day. This is where the sweetness of science and the curiosity about it first comes from. One such student was Abhay Ashtekar from Kolhapur district in Maharashtra.

While studying at a Marathi medium school in Mumbai, Sir Isaac Newton's apple made a home in his mind forever. He realized that the gravity of an apple falling from a tree was the same everywhere in India or India. But in both these places, language, culture, thought, society are all changing. So it is better to study something that is stable than to changing subject. After completing his high school education in Mumbai, he jumped for a degree at the University of Texas at Austin in the United States. From there, he pursued a doctorate in basic physics, earning a doctorate from the University of Chicago. 

Albert Einstein's Theory of General Relativity had made a home in his head and mind. The connection between space and time, two basic things in physics, was further aroused by his curiosity. He did research on the subject of gravity and its relation to the universe. While proving the theorem of loop quantum gravity, he discovered variables which are today known as 'Ashtekar variables'. (Loop Quantum Gravity is a link between quantum mechanics and the general theory of relativity.) Dr. Ashtekar's research has made it easier to understand Albert Einstein's theory. He was awarded the Einstein Prize by the American Physical Society for his significant research.

It is our great misfortune that Dr. Abhay Ashtekar, who was educated in a Marathi medium school in Mumbai and raised the flag of his accomplishment on the world stage, is not among the people who carry the flag of Marathi identity in the streets today. Marathi identity does not last just by growing a beard, tying a feta, putting Tila on the forehead or waving the saffron flag of identity. Of course, our society is not strong enough to understand this. He is inspired by Bhagwad Gita. Dr. Abhay Ashtekar, who is highly respected in the world for his research. Today, Dr. Ashtekar is an honorary member of the prestigious National Academy of Sciences. Even after taking education through Marathi medium, he has made his mark on the world horizon.

My heartfelt salute to Dr. Abhay Ashtekar, who is proud of his Indian and Marathi identity through his research in basic physics. My best wishes for their further research and travel.

Jai Hind !!!

Photo Search Courtesy: - Google

Note: - The wording in this post is copyrighted.

#आयुष्य_जगलेली_माणसं...भाग ११ (डॉक्टर अभय अष्टेकर)... विनीत वर्तक ©

 #आयुष्य_जगलेली_माणसं...भाग ११ (डॉक्टर अभय अष्टेकर)... विनीत वर्तक ©

लहानपणी विज्ञानाच्या पुस्तकात आपण आर्किमिडीज आणि सर आयझॅक न्यूटन च्या गोष्टी वाचल्या होत्या. युरेका, युरेका म्हणून ओरडत येणारा आर्किमिडीज आणि झाडावरून पडलेलं सफरचंद बघून गुरुत्वाकर्षणाचा शोध लावणारा न्यूटन. अर्थात या गोष्टी खरोखर घडल्या होत्या का याचा काही सबळ पुरावा आज उपलब्ध नाही. या कथा काल्पनिक आहेत असं अनेक जण आज म्हणतात. काहीही असलं तरी याच गोष्टींनी भारतातील अनेक तरुण विद्यार्थ्यांच मन प्रज्वलित आजवर केलेलं आहे. विज्ञानाची गोडी आणि त्याच्या बद्दल कुतूहल कुठे पहिल्यांदा उत्पन्न होत असेल तर याच गोष्टींमधून. अश्याच विद्यार्थ्यांमध्ये एक होते महाराष्ट्रातील कोल्हापूर जिल्ह्यातील 'अभय अष्टेकर'.  

मुंबई मधील मराठी माध्यमाच्या शाळेतून आपलं शिक्षण घेताना सर आयझॅक न्यूटन च्या सफरचंदाने त्यांच्या मनात घर केलं ते कायमचं. त्यांच्या असं लक्षात आलं की सफरचंद झाडावरून पाडणारं ते गुरुत्वाकर्षण अमेरिका असो वा भारत सगळीकडे सारखच असते. मात्र या दोन्ही ठिकाणी भाषा, संस्कृती, विचार, समाज या सर्व गोष्टी बदलत जातात. मग या बदलणाऱ्या गोष्टींपेक्षा स्थिर असलेल्या गोष्टीचा अभ्यास करणं जास्ती चांगल. आपलं उच्च माध्यमिक पर्यंतच शिक्षण मुंबईत पूर्ण केल्यावर त्यांनी पदवी शिक्षणासाठी उडी घेतली ती थेट अमेरिकेतील ऑस्टिन येथे असलेल्या टेक्सास विद्यापीठात. तिथून पुढे मूलभूत भौतिकशास्त्राला आपल्या शिक्षणाच लक्ष्य ठेवून त्यांनी शिकागो विद्यापीठातून डॉक्टरेट मिळवली. 

अल्बर्ट आईनस्टाईन ने मांडलेल्या थेअरी ऑफ जनरल रिलेटिव्हिटी ने त्यांच्या डोक्यात आणि मनात घर केलं होतं. भौतिकशास्त्रामधील मूलभूत दोन गोष्टी म्हणजेच स्पेस आणि टाइम यांचा संबंध त्यांच कुतूहल अजून जागृत करत होता. लहानपणी मनात घर केलेलं गुरुत्वाकर्षण आणि त्याचा विश्व स्वरूपाशी संबंध अश्या विषयांवर त्यांनी संशोधन केलं. लूप क्वांटम ग्रॅव्हिटी च प्रमेय सिद्ध करताना त्यांनी व्हेरिएबलस शोधून काढले ज्यांना आज 'अष्टेकर व्हेरिएबलस' म्हणून ओळखलं जाते. ( लूप क्वांटम ग्रॅव्हिटी ही क्वांटम मेकॅनिक्स आणि जनरल थिअरी ऑफ रिलेटिव्हिटी यांना जोडणारा एक दुवा आहे.) डॉक्टर अष्टेकर यांनी केलेल्या संशोधनामुळे अल्बर्ट आईनस्टाईन ने मांडलेल्या थेअरी ला समजण सोपं झालेलं आहे. त्यांच्या या महत्वपूर्ण संशोधनासाठी अमेरिकन फिजिकल सोसायटी ने त्यांचा आईनस्टाईन पुरस्कार देऊन गौरव केला आहे. 

मुंबई मधील मराठी माध्यमाच्या शाळेत शिकून आज जागतिक स्तरावर आपल्या कर्तृत्वाचा झेंडा अटकेपार रोवणारे डॉक्टर अभय अष्टेकर आज मराठी अस्मितेचा झेंडा गल्लोगल्ली घेऊन फिरणाऱ्या लोकांच्या खिजगणतीत ही नाहीत हे आपलं खूप मोठं दुर्दैव आहे. फक्त दाढी वाढवून, फेटा बांधून, कपाळावर टीळा लावून किंवा अस्मितेचा भगवा झेंडा मिरवून मराठी अस्मिता टिकत नसते. अर्थात हे कळण्याइतपत आपल्या समाजाची प्रगल्भता नाही. आज आपल्या संशोधनाने जगात अतिशय मान सन्मान मिळवणाऱ्या डॉक्टर अभय अष्टेकर यांच्या या कार्यामागे त्यांना प्रेरणा मिळाली आहे ती भगवतगितेमुळे. आज डॉक्टर अष्टेकर संशोधन क्षेत्रात अतिशय मानाच्या असणाऱ्या नॅशनल ऍकडमी ऑफ सायन्स चे मानद सदस्य आहेत. मराठी माध्यमातून शिक्षण घेऊन सुद्धा जगाच्या क्षितिजावर त्यांनी आपली छाप पाडली आहे. 

भारताचा आणि मराठी अस्मितेचा गौरव मूलभूत भौतिकशास्त्रात आपल्या संशोधनाने करणाऱ्या डॉक्टर अभय अष्टेकर यांना माझा कडक सॅल्यूट. त्यांच्या पुढील संशोधनासाठी आणि प्रवासासाठी माझ्या खूप खूप शुभेच्छा. 

जय हिंद!!!

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

#Khaare_vare_matlai_vare (part 19) ... Vinit Vartak ©

 #Khaare_vare_matlai_vare (part 19) ... Vinit Vartak ©

It is said that we have to suffer the consequences of our deeds. We are often the ones who get stuck in the pit dug for others. Pakistan is currently experiencing all this. Pakistan, which dreams of taking over Kashmir when it does not have the strength to handle what it is, has started a storm. Matalai winds have now taken the direction of salty winds. This storm has begun to show its form. At least 100 Pakistani soldiers have been killed in an attack by the Baloch Rebel Army in Noshki, 160 km from Quetta, the capital of Pakistan's Balochistan province. The news of the death of Major General Ayman Bilal Safdar is coming. Such a large number of Pakistani troops and the death of such officer in this attack is a testament to this storm. 

Pakistan, which unites Kashmir and prepares terrorists for it, is eating away at its own home. Balochistan is slipping out of Pakistan's hands due to what is happening in the coming days. Balochistan has an area of ​​347,190 square kilometers. As far as Pakistan is concerned, Balochistan alone accounts for one third of the country's land. Getting out of Balochistan is a way for Pakistan to get out of it. Pakistan will never be able to recover from it. It is very important to know why so much conflict has reached its peak in Balochistan. If Balochistan separates from Pakistan, then in a way India is going to trap Pakistan in a way.

For the last 75 years, Balochistan has been fighting for its independence. Not only Pakistan but Iran and Afghanistan have somehow occupied its land. When the British decided to leave India in 1947, the then leader of Balochistan, Ahmed Yar Khan, demanded an independent nation of Balochistan from the British. The then leader of Pakistan, Mohammad Ali Jinnah, proposed to Ahmed Yar Khan to join Pakistan. Which he categorically denied. Balochistan will emerge as an independent country at the same time as Pakistan stabbed its soil in the back.Suddenly, without giving any reason, the leader of Balochistan, Ahmed Khan, signed an agreement that he was joining Pakistan. To do so, Khan was abducted by the Pakistani army. After this the sun set on the horizon of Balochistan forever.

Natural gas is abundant in Balochistan. For the last 75 years, Pakistan has been using it to generate energy. But Pakistan has not given anything to Balochistan. Pakistan has not been able to meet even the most basic needs. That is why there is a huge dissatisfaction among the citizens of Balochistan against Pakistan. Nature has spared the beauty of nature with its free hand but Pakistan has completely waited for this whole area. Schools, roads, electricity, water, hospitals, medical facilities are all gone. In a way, this part has become like a zombie. Everyone knows that Pakistan is a democratic nation on paper. The Pakistan Army is responsible for everything here. Democracy does not exist in Balochistan. While the Pakistani army is oppressing and dictating the people here, it is committing many inhumane atrocities on the women here. Due to all this, the people of Balochistan are suffering due to the oppression of Pakistan.

Balochistan shares borders with Afghanistan and Iran. As a result, a large number of people from Afghanistan and Iran have infiltrated here. The very existence of the locals here is in jeopardy. Pakistan is silent on this. In 2013, China invested 50 billion and showed the carrot of development. But Gwadar was actually a small village in Balochistan. Fishing was the main occupation here. But China has given the reason for the construction of the port. It has closed the main business of the people here but has not created any alternative system for them. So the whole population is on the streets. That is why the locals have raised the flag of rebellion here today. Its salts are now slowly spreading to other parts of Balochistan. Yesterday's incident is indicative of this storm. Today, Pakistan has to supply its army to protect the Chinese people. There has been a significant increase in the number of attacks on Chinese and Pakistani nationals.

The latest manifestation of this discontent in Balochistan is the Balochistan Liberation Army, which carried out yesterday's attacks. In a way, an organization like the Taliban has emerged in Pakistan's Balochistan. Which is spreading rapidly in Balochistan. Pakistan, with its economic and military might, may be able to stem the tide for some time, but at the same time, its strength is increasing. In view of this, it is certain that Pakistan will face a huge crisis. In fact, China's entire B.R.O. The project is currently in trouble. After eating soil in Kashmir, Pakistan is currently eating soil in Balochistan. That is why his torment is increasing. Pakistan has accused India of supporting these movements in Balochistan. Both Balochistan and India have made it clear that the allegations are baseless. But some of the tricks of chess are to be played behind the scenes, and Pakistan is aware that the leadership that currently specializes in it, be it political or defense-related, belongs to India. That is why it is clear that these tricks will be played without showing anything clearly.

In any case, Pakistan, which claims the other's house, is currently busy resolving its own domestic disputes. In which he is a complete failure. If the chaos continues like this, it will not take long for it to fall apart, as evidenced by the changed winds and thunderstorms.

Jai Hind !!!

Photo Search Courtesy: - Google

Note: - The wording in this post is copyrighted.

#खारे_वारे_मतलई_वारे ( भाग १९)... विनीत वर्तक ©

 #खारे_वारे_मतलई_वारे ( भाग १९)... विनीत वर्तक ©

असं म्हणतात की आपण केलेल्या कर्माचे भोग आपल्याला इकडेच भोगावे लागतात. दुसऱ्यासाठी खोदलेल्या खड्यात अनेकदा आपणच अडकतो. या सर्वाचा अनुभव सध्या पाकिस्तान घेत आहे. जे आहे ते सांभाळायची ताकद नसताना काश्मीर घेण्याची स्वप्ने बघणाऱ्या पाकिस्तानची शकले उडण्याच्या वादळाची सुरवात झालेली आहे. मतलई वाऱ्यांनी आता खाऱ्या वाऱ्यांची दिशा घेतली आहे. या वादळाने आपलं स्वरूप दाखवायला सुरवात केली आहे. काल पाकिस्तानच्या बलुचिस्तान प्रांताची राजधानी क्वेटा पासून १६० किलोमीटर वर असलेल्या नोशकी भागात बलूच रिबेल आर्मी ने केलेल्या हल्यात जवळपास १०० पाकिस्तानी सैनिक ठार झाल्याच्या बातम्या आहेत. यात अगदी मेजर जनरल आयमान बिलाल सफदार यांचा मृत्यू झाल्याच्या ही बातम्या पुढे येत आहेत. इतक्या मोठ्या प्रमाणावर पाकिस्तानी सैन्याची वाताहत आणि इतक्या मोठ्या अधिकाऱ्याचा या हल्यातील मृत्यू याच वादळाची साक्ष देणारा आहे. 

काश्मीरसाठी आकाश पाताळ एक करणारा आणि आतंकवाद्यांना त्यासाठी तयार करणारा पाकिस्तान स्वतःच्या घरात माती खातो आहे. येत्या काही दिवसात ज्या घटना घडत आहेत त्यावरून बलुचिस्तान पाकिस्तान च्या हातातून निसटत चालला आहे. बलुचिस्तान च क्षेत्रफळ ३,४७,१९० स्क्वेअर किलोमीटर इतकं प्रचंड आहे. पाकिस्तान चा विचार केला तर संपूर्ण देशाच्या जमिनीचा हा तिसरा हिस्सा हा एकट्या बलुचिस्तान चा आहे. बलुचिस्तान हातातून निसटणं म्हणजे एक प्रकारे पाकिस्तान ची शकले उडणं त्याच्यातून पाकिस्तान कधीच पुन्हा सावरू शकणार नाही. बलुचिस्तान मधे मुळातच इतका संघर्ष शिगेला का पोहचला आहे हे जाणून घेणं अतिशय महत्वाचं आहे. जर बलुचिस्तान पाकिस्तान पासून वेगळा झाला तर एक प्रकारे भारत पाकिस्तान ला खिंडीत पकडून त्याचा माज एक प्रकारे उतरवणार आहे. 

गेली ७५ वर्ष बलुचिस्तान आपल्या स्वातंत्र्यासाठी झगडत आहे. एकट्या पाकिस्तान नाही तर इराण आणि अफगाणिस्तान ने त्याच्या भूमीवर एक प्रकारे कब्जा केलेला आहे. १९४७ जेव्हा इंग्रजांनी भारत सोडून जाण्याचा निर्णय घेतला तेव्हा बलुचिस्तान चे त्याकाळचे नेते अहमद यार खान यांनी स्वतंत्र बलुचिस्तान राष्टाची मागणी इंग्रजांकडे केली. पाकिस्तान चे तत्कालीन नेते मोहंमद अली जिना यांनी अहमद यार खान यांना पाकिस्तान सोबत येण्याचा प्रस्ताव ठेवला. जो त्यांनी स्पष्टपणे नाकारला. बलुचिस्तान एक स्वतंत्र्य देश म्हणून उदयाला येणार त्याचवेळेस पाकिस्तान ने आपल्या मातीला जागत पाठीत खंजीर खुपसला. अचानक कोणतंही कारण न देता बलुचिस्तान चे नेते अहमद खान यांनी आपण पाकिस्तान मधे समाविष्ट होत असल्याच्या करारावर स्वाक्षरी केली. असं करण्यासाठी खान यांना पाकिस्तान च्या आर्मी ने त्यांच अपहरण केलं. यानंतर बलुचिस्तान च्या क्षितिजावर सूर्य मावळला तो कायमचा. 

बलुचिस्तान मधे नैसर्गिक गॅस प्रचंड प्रमाणात आहे. गेली ७५ वर्ष पाकिस्तान त्याचा वापर करून ऊर्जा निर्मिती करतो आहे. पण बलुचिस्तान च्या वाट्याला मात्र पाकिस्तान ने काहीही दिलेलं नाही. साध्या प्राथमिक गरजा भागवण्यात सुद्धा पाकिस्तान पूर्ण करू शकलेला नाही. त्यामुळेच बलुचिस्तान च्या नागरिकांमध्ये पाकिस्तान विरुद्ध प्रचंड प्रमाणात असंतोष आहे. निसर्गाने मुक्त हस्ताने निसर्ग सौंदर्याची उधळण या भागावर केली आहे पण पाकिस्तान ने या संपूर्ण भागाची पूर्णपणे वाट लावली आहे. शाळा, रस्ते, वीज, पाणी, हॉस्पिटल, वैद्यकीय सुविधा अश्या सगळ्या गोष्टींची वानवा आहे. एक प्रकारे हा भाग झोंबी सारखा झालेला आहे. पाकिस्तान कागदावर लोकशाही राष्ट्र आहे हे सर्वाना माहित आहे. पाकिस्तानी आर्मीच इथल्या सर्वच गोष्टींवर वचक ठेवून असते. बलुचिस्तान मधे लोकशाही अस्तित्वात नाही. इकडे पाकिस्तानी सेना इथल्या लोकांवर दडपशाही, हुकूमशाही गाजवत असते तर इथल्या स्त्रियांवर अनेक अमानवीय अत्याचार करत आहे. या सगळ्यामुळे बलुचिस्तान मधील जनता पाकिस्तान च्या जाचामुळे त्रासलेली आहे. 

बलुचिस्तान ची सिमा अफगाणीस्तान आणि इराण या देशांशी जुळते. त्यामुळे इकडे मोठ्या प्रमाणावर अफगाण आणि इराण मधील लोकांनी घुसखोरी केलेली आहे. इथले जे स्थानिक लोकं आहेत त्यांच्या अस्तित्वाला धोका निर्माण झालेला आहे. ज्यावर पाकिस्तान मूग गिळून गप्प आहे. यातच २०१३ मधे चीन ने इकडे ५० बिलियन डॉलर ची गुंतवणूक करत विकासाचं गाजर दाखवलेलं होतं. पण प्रत्यक्षात ग्वादर हे एक छोटं गाव बलुचिस्तान मधे होतं. मासेमारी हा इथला प्रमुख व्यवसाय होता. पण चीनने बंदर निर्मितीचं कारण देतं इथल्या लोकांचा मुख्य व्यवसाय तर बंद केलाच पण त्यांना कोणतीही पर्यायी व्यवस्था निर्माण केली नाही. त्यामुळे इथली संपूर्ण जनता रस्त्यावर आलेली आहे. त्यामुळेच आज इकडे स्थानिक लोकांनी बंडाचा झेंडा उभारला आहे. याचे लोण आता हळूहळू बलुचिस्तान च्या इतर भागात पसरत चाललेले आहेत. काल झालेली घटना हे याच वादळाचे द्योतक आहे. आज चीन लोकांच्या संरक्षणासाठी पाकिस्तान ला आपली आर्मी इकडे पुरवावी लागत आहे. इथे चीन आणि पाकिस्तानी नागरिकांवर हल्ले होण्याच्या घटनेत लक्षणीय वाढ झालेली आहे. 

बलुचिस्तान च्या या असंतोषाचे ताजे रूप म्हणजेच बलुचिस्तान लिबरेशन आर्मी जिने कालचे हल्ले घडवून आणले आहेत. एक प्रकारे तालिबान सारखी संघटना पाकिस्तानाच्या बलुचिस्तान मधे उदयाला आलेली आहे. जिचा प्रसार वेगाने बलुचिस्तान मधे होतो आहे. पाकिस्तान आर्थिक आणि सैनिकी शक्तीच्या जोरावर कदाचित काही काळ हे वादळ थोपवू शकेल पण ज्या वेगाने त्याच्या शक्तीत वाढ होते आहे. ते बघता यात पाकिस्तान च्या समोर खूप मोठं संकट उभं राहणार आहे हे नक्की आहे. खरे तर चीन चा संपूर्ण बी.आर.ओ. प्रकल्प अडचणीत सापडेल अशी सद्यस्थिती आहे. काश्मीर मधे माती खाल्यावर बलुचिस्तान मधे ही पाकिस्तान सद्या माती खातो आहे. त्यामुळेच त्याचा त्रागा वाढतो आहे. बलुचिस्तान मधल्या या चळवळींना भारत पाठिंबा देतो आहे असा पाकिस्तान चा आरोप आहे. हा आरोप निराधार असल्याचं बलुचिस्तान आणि भारत या दोघांनी स्पष्ट केलं आहे. पण बुद्धिबळाच्या काही चाली या पडद्यामागून खेळायच्या असतात आणि सध्या यात निष्णात असलेलं नेतृत्व मग ते राजकीय असेल किंवा संरक्षण क्षेत्राशी संबंधित भारताकडे आहे याची पाकिस्तान ला जाणीव आहे. त्यामुळेच या चाली काहीच स्पष्टपणे न दाखवता खेळल्या जाणार हे स्पष्ट आहे. 

काहीही असलं तरी दुसऱ्याच्या घरात हक्क सांगणारा पाकिस्तान तूर्तास आपल्याच घरातील भानगडी सोडवण्यात व्यस्त झाला आहे. ज्यात त्याला संपूर्णपणे अपयश येते आहे. या भानगडी अश्याच सुरु राहिल्या तर त्याचे तुकडे व्हायला वेळ  लागणार नाही हे बदललेल्या वाऱ्यांनी आणि घोंघावणाऱ्या वादळाने स्पष्ट केलंच आहे.

जय हिंद!!!

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

Symbol of love ... Vinit Vartak ©

 Symbol of love ... Vinit Vartak ©

Everyone wants to leave something behind as a symbol of love to show respect or love for the spouse who accompanies them in their life, to bear witness of their love to the world forever after them.What is the symbol of love in India? If such a question is asked, the name 'Taj Mahal' will appear on the lips of almost everyone. But is it really a symbol of love? In fact, the entire generation in our country has been taught wrong things for three to four generations after independence.One of them is the Taj Mahal, a symbol of love in India. History has it that the Taj Mahal was built by 20,000 people after the death of his third wife, Mumtaz, while giving birth to their 14th child. The atrocities committed against the workers are still being told today. it has no proof. But was this love really about art? Was it about love towards his wife? Or was it to save our existence on Indian soil? This means that everyone should interpret their own judgement. Although the Taj Mahal is a beautiful work of art, it certainly does not fit my definition of a symbol of love.

The feeling of love begins with sacrifice. Giving something to someone is more of a feeling of love than having something of yours. We will build a symbol of love for a person from which the source of love will increase the feeling of sacrifice, dedication, love in the course of time just like that person and will continue to work behind us for the welfare of the people or to remove the darkness in their life. Sadly, we have been taught so many things in a wrong way that we cannot believe that such a symbol of unparalleled love actually exists. In fact, many forms of those symbols have become kalpavriksha and are still working to remove the darkness in the life of every Indian. Even today, the combination of all the above mentioned emotions can be seen here. Even today, these symbols are contributing to the progress of modern India and to rekindle love in the lives of Indians. This is the symbol of such a love.

It was 1896 when the world's largest diamond was discovered at the Jagersfontein mine in South Africa. The diamond weighed as much as 650 carats (130 grams). After cutting the side of that diamond, a very beautiful diamond was born out of it. The same name was 'Jubilee Diamond'. The same weight was 245.35 carats (49.07 grams). At the dawn of 1900, the diamond was purchased by Sir Dorabji Tata, the eldest son of Sir Jamshedji Tata, the architect of India's Industrial Revolution. He presented the biggest diamond of that time to his wife Meherbai Bhabha as a symbol of his love. Meherbai Bhabha's brother was Jahangir Bhabha, the father of Homi Bhabha, the father of India's Atomic Energy Program. So this diamond was very close to Meherbai Bhabha. In many programs, she had placed Jubilee Diamond around his neck. Meherbai Bhabha died of leukemia in 1931 at the age of 52. His death made Sir Dorabji Tata feel the short life of his spouse. He made a decision to immortalize his love for Meherbai. It is a symbol of love.

After Meherbai's death, Sir Dorabji Tata auctioned off her 21 pieces of jewelery and, most importantly, her Jubilee Diamond. He raised Rs 10 million from it at that time. At present, it will cost more than Rs 500 million. From this he established the image of his love i.e. Sir Dorabji Tata Trust. The organizations that have sprung up from this trust today will realize how big the symbol of their love is. Tata Memorial Hospital, Tata Institute of Social Sciences, TIFR (Tata Institute of Fundamental Research), Indian Institute of Science. And the list goes on and on. The disease that took his beloved wife away from us. The Tata Memorial Hospital, established for the study, treatment and research of cancer, is world-renowned for its unparalleled love and devotion.

Each year, 60,000 to 70,000 cancer patients are treated at the Tata Memorial Hospital. It attracts people not only from India but from all over Asia. The hospital is known worldwide as one of the best cancer hospitals in the eastern part of the world. It is noteworthy that 70% of these patients are treated for free. Every day more than 1000 cancer patients visit the OPD here. 6500 operations and more than 6000 patients are treated with chemotherapy and radiotherapy. The latest cancer treatment technology from around the world is available at this hospital. 

In my opinion, it is not possible to immortalize your love in a different way than this. What is the best symbol of love in the world? If anyone asks me such a question, the answer would be Tata Memorial Hospital and Tata Trust. The beauty of the Taj Mahal may be  even greater.The look may be better but the feeling of love does not sense there. If you really want to experience it, it will come from the Tata Memorial Hospital and other institutions started by Tata. Sadly, for many years now, the symbol that has given many Indians and people around the world the opportunity to be cancer-free and to fight with chronic diseases like cancer, has not yet dawned on Indians. Even today, Indians consider it a blessing to take a selfie in a white confluence. The fact is that we have failed to understand the symbol of love.

My heartfelt salute to Sir Dorabji Tata and Meherbai for creating a symbol of love that saves the lives of thousands of people. There is no doubt that all Indians and many generations to come will carry the message of love, sacrifice, socialism and selflessness through this symbol of your timeless love.

Jai Hind !!!

Photo Search Courtesy: - Google

Note: - The wording in this post is copyrighted. 

प्रेमाचं प्रतीक... विनीत वर्तक ©

 प्रेमाचं प्रतीक... विनीत वर्तक ©

आपल्या आयुष्यात आपल्याला साथ देणाऱ्या जोडीदाराबद्दल आदर, प्रेम व्यक्त करण्यासाठी किंवा त्यांची आठवण, आपल्या प्रेमाची साक्ष आपल्या नंतर सुद्धा कायम जगापुढे राहावी यासाठी प्रेमाचं प्रतीक म्हणून काही मागे ठेवण्याची इच्छा प्रत्येकाची असते. भारतात प्रेमाचं प्रतीक काय? असा प्रश्न केला तर जवळपास सगळ्यांच्या ओठावर 'ताजमहल' हे नाव येईल. पण खरचं ते प्रेमाचं प्रतीक आहे का? आपल्या देशातील संपूर्ण पिढीला खरे तर स्वातंत्र्यानंतर तीन ते चार पिढयांना चुकीच्या गोष्टी शिकवल्या गेल्या. त्यातली एक म्हणजे भारतातील प्रेमाचं प्रतीक असणारी वास्तू 'ताजमहल'. आपल्या तिसऱ्या बायकोला म्हणजेच 'मुमताज' ला १४ व्या मुलाला जन्म देताना आलेल्या मृत्यूनंतर ताजमहाल २०,००० लोकांनी बांधला असं इतिहास सांगतो. तो बांधल्यावर त्या कामगार लोकांवर केलेल्या अत्याचाराच्या गोष्टी आजही सांगितल्या जातात. त्याला काही पुरावे नाहीत. पण खरच हे प्रेम कलेवरचं होतं का? बायकोवरचं होत का? की आपलं अस्तित्व भारताच्या भूमीवर जतन करण्याचं होतं? याचा अर्थ प्रत्येकाने आपल्या परीने लावावा. ताजमहाल एक नितांत सुंदर कलाकृती असली तरी ते प्रेमाचं प्रतीक या व्याख्येत नक्कीच माझ्या दृष्टीने बसत नाही. 

प्रेम ही भावना सुरु होते त्यागापासून. काहीतरी आपलं असण्यापेक्षा कोणासाठी आपलं काहीतरी देणं हीच अनुभूती प्रेमाची असते. एखाद्या व्यक्तीवर असलेल्या प्रेमासाठी आपण असं प्रतीक उभारू ज्यातून निघणारा प्रेमाचा झरा त्या व्यक्तीप्रमाणेच काळाच्या ओघात त्याग, समर्पण, प्रेम या भावना वृद्धिंगत करेल आणि आपल्यामागे लोकांच्या कल्याणासाठी किंवा त्यांच्या आयुष्यातला अंधार दूर करण्यासाठी कार्यरत राहील. खेदाने आपल्याला चुकीच्या पद्धतीने इतक्या गोष्टी शिकवल्या गेल्या की असं अजोड प्रेमाचं एक प्रतीक प्रत्यक्षात आहे यावर आपला विश्वास बसत नाही. खरे तर त्या प्रतीकांची अनेक रूपं आज कल्पवृक्ष बनून प्रत्येक भारतीयांच्या आयुष्यातील अंधार दूर करण्यासाठी आजही कार्यरत आहेत. आजही इकडे वर उल्लेख केलेल्या सर्व भावनांचा मेळ बघायला मिळतो. आजही ही प्रतिक आधुनिक भारताच्या प्रगतीत आणि भारतीयांच्या आयुष्यात पुन्हा एकदा प्रेम निर्माण करण्यासाठी आपला हातभार लावत आहेत. ही गोष्ट आहे अश्याच एका प्रेमाच्या प्रतीकाची. 

१८९६ च वर्ष होतं जेव्हा साऊथ आफ्रिकेमधील जागेर्सफॉन्टेईन खाणीत त्या काळचा जगातील सगळ्यात मोठा हिरा सापडला. त्या हिऱ्याचं वजन होतं तब्बल ६५० कॅरेट (१३० ग्रॅम). त्या हिऱ्याला पैलू पाडल्यानंतर त्यातून अतिशय सुंदर हिरा जन्माला आला त्याच नाव होतं 'ज्युबिली डायमंड'. त्याच वजन होतं २४५.३५ कॅरेट (४९.०७ ग्रॅम). १९०० साल उजाडताना हा हिरा भारताच्या औद्योगिक क्रांतीचे शिल्पकार सर जमशेदजी टाटा यांचे मोठे सुपुत्र सर दोराबजी टाटा यांनी खरेदी केला. त्या काळचा सर्वात मोठा हिरा त्यांनी आपली पत्नी मेहेरबाई भाभा यांना आपल्या प्रेमाचं प्रतीक म्हणून भेट दिला. मेहेरबाई भाभा यांचे भाऊ होते जहांगीर भाभा म्हणजेच भारताच्या अणूऊर्जा कार्यक्रमाचे जनक होमी भाभा यांचे वडील. तर हा हिरा मेहेरबाई भाभा यांच्या खूप जवळचा होता. अनेक कार्यक्रमात त्यांनी आपल्या गळ्यात ज्युबिली डायमंड ला स्थान दिलं होतं. १९३१ मधे वयाच्या ५२ व्या वर्षी अचानक ल्युकेमिया म्हणजेच रक्ताचा कॅन्सर झाल्यामुळे मेहेरबाई भाभा यांचा मृत्यू झाला. त्यांच्या मृत्यूमुळे सर दोराबजी टाटा यांना आपल्या जोडीदाराची कमी आयुष्यात जाणवली. मेहेरबाई यांच्यावर असलेलं आपलं प्रेम अमर करण्यासाठी त्यांनी एक निर्णय घेतला. तो म्हणजे आपल्या प्रेमाचं प्रतीक उभं करण्याचा. 

मेहेरबाई यांच्या मृत्यूनंतर सर दोराबजी टाटांनी त्यांचे २१ दागिने आणि सगळ्यात महत्वाचा म्हणजे ज्युबिली डायमंडचा त्यांनी लिलाव केला. त्यातून त्या काळी त्यांनी १० मिलियन रुपये उभे केले. ( १ मिलियन = १० लाख). आजच्या घडीला याची किंमत ५०० मिलियन रुपयांपेक्षा जास्त असेल. यातून त्यांनी आपल्या प्रेमाचं प्रतिमा म्हणजेच सर दोराबजी टाटा ट्रस्ट ची स्थापना केली. या ट्रस्ट मधून उभ्या राहिलेल्या संस्था आज बघितल्या की त्यांच प्रेमाचं प्रतीक किती मोठं आहे याची प्रचिती येईल. टाटा मेमोरियल हॉस्पिटल, टाटा इन्स्टिट्यूट ऑफ सोशल सायन्स, टी.आय.एफ.आर. (टाटा इन्स्टिट्यूट ऑफ फंडामेंटल रिसर्च), इंडियन इन्स्टिट्यूट ऑफ सायन्स. आणि ही यादी संपत नाही. आपल्या प्रिय पत्नीला ज्या आजाराने आपल्यापासून दूर नेलं. तशी घटना किंवा प्रेमाचा विरह कोणाच्याही आयुष्यात येऊ नये यासाठी कॅन्सर रोगाच्या अभ्यास, उपचार आणि संशोधनासाठी स्थापन झालेलं टाटा मेमोरियल हॉस्पिटल जगात नावाजलेलं आहे. 

प्रत्येक वर्षी ६०,००० ते ७०,००० कॅन्सर ने पिडीत असलेले रुग्ण टाटा मेमोरियल हॉस्पिटल मधे उपचार घेतात. यात फक्त भारतातील नाही तर संपूर्ण आशिया खंडातून लोकं येतात. जगाच्या पूर्व भागात सर्वोत्तम कॅन्सर हॉस्पिटल पैकी एक म्हणून या हॉस्पिटल च नावं जगभर प्रसिद्ध आहे. यातील ७०% रुग्णांवर मोफत उपचार केले जातात हे विशेष आहे. दररोज १००० पेक्षा जास्ती कॅन्सर ग्रस्त रुग्ण इथल्या ओपीडी ला भेट देतात. ६५०० ऑपरेशन तर ६००० पेक्षा जास्त रुग्णांवर केमोथेरेपी, रेडिओथेरेपी ने उपचार केले जातात. जगातील कॅन्सर उपचारावरील अद्यावत तंत्रज्ञान या हॉस्पिटल मधे उपलब्ध आहे. 

यापेक्षा वेगळ्या पद्धतीने आपल्या प्रेमाला अजरामर करता येणं माझ्या मते शक्यच नाही. जगातील सर्वोत्तम प्रेमाचं प्रतीक कोणतं? असा प्रश्न जर कोणी मला विचारला तर उत्तर टाटा मेमोरियल हॉस्पिटल आणि टाटा ट्रस्ट असेल. ताजमहाल च सौंदर्य कदाचित जास्ती छान असेल. त्याच रूप ही देखणं असेल पण प्रेमाची अनुभूती मात्र तिथे होत नाही. ती खरच तुम्हाला अनुभवायची असेल तर त्याचा प्रत्यय टाटा मेमोरियल हॉस्पिटल आणि टाटांनी सुरु केलेल्या इतर संस्थेतून येईल. खेदाची गोष्ट अशी गेली अनेक वर्ष अनेक भारतीयांना आणि जगातील लोकांना कॅन्सरमुक्त आणि कॅन्सर सारख्या दुर्धर आजाराशी दोन हात करायची संधी देणारं हे प्रतीक मात्र भारतीयांना अजून उमगलेलं नाही. आजही भारतीय फक्त पांढऱ्या संगमवरात आपली सेल्फी काढण्यात धन्यता मानतात. प्रेमाचं प्रतीक समजून घ्यायला आपण कमी पडलो हेच खरं. 

हजारो लोकांचे प्राण वाचवणारं प्रेमाचं प्रतीक निर्माण करणाऱ्या सर दोराबजी टाटा आणि मेहेरबाई यांना माझा कडक सॅल्यूट. सर्व भारतीय आणि येणाऱ्या अनेक पिढ्या तुमच्या या अजरामर असणाऱ्या प्रेमाच्या प्रतिकातून प्रेमाचा, त्यागाचा, समाजभावनेचा, निस्वार्थीपणाचा संदेश पुढे नेत राहतील याबद्दल शंका नाही.  

जय हिंद!!!

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.