'दि लॉंगेस्ट राईड'... विनीत वर्तक ©

 'दि लॉंगेस्ट राईड'... विनीत वर्तक ©

काही चित्रपट असे असतात, की नकळत ते तुम्हाला स्पर्शून जातात, तुम्हाला विचारात टाकतात, तुमच्या भावनांना वाट देतात. काही तर आपण आपल्या आयुष्याशी जोडून बघायला लागतो. पण काही असे असतात, की डोळ्यांत पाणी आणतात. डोळांच्या कडा ओल्या आणि हातावर येणारे शहारे दोन्हींचा एकाचवेळेस अनुभव देणारे असे थोडेच. 'दि लोंगेस्ट राईड' हा २०१५ साली आलेला चित्रपट त्यातलाच.

जेव्हा बघायला सुरूवात केली, तेव्हा एक साधारण चित्रपट बघत आहोत असंच वाटलं. बुल राईड करणारा एक मुलगा आणि शिक्षणात धडपडणारी एक मुलगी यांच्या प्रेमाची सुरूवात तितकीशी हृदयाचा ठाव घेत नाही, कारण अमेरिकन संस्कृतीशी आपण तितके लगेच रुळावत नाही. तरी निसर्गाचं सुंदर चित्रण, विशेषतः तलावाच्या बाजूला त्या दोघांची ती 'डेट' नक्कीच सुंदर वाटते. चित्रपट सामान्य आहे, असं वाटत असतानाच चित्रपट एक सुंदर वळण घेतो, त्या वळणासाठी चित्रपट मला खूप आवडला.

अपघात झालेल्या एका वृद्धाला इस्पितळात नेताना त्याने लिहीलेली पत्रे जेव्हा सोफियाच्या हातात पडतात, तेव्हा वेगळ्या प्रेमकथेची सुरवात होते. १९४० चा काळ, नि त्यात पुढे जाणारी आयरे आणि रुथची प्रेमकथा खूप मागे घेऊन जाते. एक निरागस आणि लाजणारा मुलगा ते एक सैनिक, यांतून त्या दोघांच्या आयुष्यात येणारे प्रसंग सुंदर चित्रित केले आहेत. युद्ध नेहमीच काही जखमा देऊन जाते. आयरे पण त्यातून सुटत नाही. त्या जखमेच्या व्रणांनी मात्र त्याचं आयुष्य उध्वस्थ होतं. पण रुथ साथ सोडत नाही. असा मागचा काळ ते आत्ताचं सोफियाचं प्रेम असं कथानक पुढे सरकत जातं.

सोफिया आणि ल्युकची कथा जरी मनात भरत नसली, तरी त्याचवेळी रुथ आणि आयरे आपल्या मनात रुंजी घालत राहतात. आयरे आणि रुथ दोघांच्या आवडी पूर्ण वेगळ्या असतानासुद्धा आयरे आपल्या प्रेमाला आनंदी बघण्यासाठी अनेक चित्रांचा घरात संग्रह करत रहातो. रुथ प्रत्येक चित्रातून अर्थ शोधत असताना, आयरे फक्त तिला पाहत रहातो. अश्यावेळी एका लहान कोवळ्या डॅनियलच्या येण्याने रुथचं आयुष्य काही क्षणापुरतं बदलून जातं. पण तो अचानक त्यांच्या आयुष्यातून निघून जातो. डॅनियलच्या जाण्याचा धक्का रुथ आणि आयरेचं नातं पण दोलायमान करतो. पण डॅनियल कुठे जातो? त्यांना परत भेटतो का? या प्रश्नांची उत्तरं चित्रपटात पाहणंच उत्तम.

रुथ आणि आयरे पुन्हा आयुष्याला सुरूवात करून संपूर्ण आयुष्य जगतात. त्यावेळी आयरे रुथला अनेक पत्र लिहून आपला आनंद साजरा करतो. पहिलं चुंबन ते पहिला कटाक्ष सगळंच. एका सकाळी रुथ आयरेला सोडून जेव्हा जगातून निघून जाते. आयरे जेव्हा ही गोष्ट सोफियाला सांगतो, तेव्हा सोफिया स्वतःच्या आयुष्यात आलेल्या वादळांशी झगडत असते. आयरे तिला सांगतो, 

“Love Require Sacrific, Always" .. 

खूप काही आहे या वाक्यात. डॅनियलने काढलेलं रुथचं एक चित्र घेऊन जेव्हा डॅनियलची बायको आयरेला भेटते, तो क्षण चित्रपटाचा कळस आहे. डोळांच्या पापण्या ओल्या आपोआप होतात.

ल्युकला आपल्याला हवं असलेलं मिळवल्यानंतर जाणवतं, की सगळ्यांच्या पलीकडे जे त्याला हवं होतं, ते सोफिया आहे. तोवर आयरेने संग्रही केलेल्या चित्रांच्या विक्रीचं आमंत्रण त्याला मिळालेलं असतं. १९४० मध्ये आयरेने संग्रह केलेल्या चित्रांची किंमत मिलियन डॉलर मध्ये आजच्या काळात असते. विक्री सुरु करण्याआधी आयरेने लिहलेलं एक सुंदर पत्र त्याचा वकील वाचून दाखवतो. त्यात आयरे म्हणतो,

“Ruth had an incredible eye for arts, but I only had an eye for her. For me, the greatest joy was not in collecting great work, but for the person I collected with. These painting brought immense happiness for ruth and sharing that happiness was my life’s greatest privilege”.“True work of art was the longest ride ruth and I shared, that’s called life”.

रुथ आणि आयरेची प्रेमकहाणी बघून सुन्न झालो. इतकं सुंदर, साधेपणानं आणि सहजतेनं प्रेम निभावता येतं. चित्रपटातून ते अस भिडलं मनाला, निदान माझ्या तरी. सोफिया आणि ल्युकचं काय होतं? आयरेने संग्रह केलेल्या चित्रांचं काय होतं? अश्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं शोधण्यासाठी आणि हातावर शहारे आणि डोळांच्या कडा ओल्या करणाऱ्या रुथ आणि आयरेच्या प्रेमकथेसाठी चित्रपट बघायला हवाच.

सोफिया आणि ल्युक चित्रपटात नसले असते, तरी चालले असते इतकी ती सुंदर कथा एलन अल्डाच्या अभिनयाने खुलून येते. तरुणपणीचा आयरे जॅक हस्टन आणि रुथचा अभिनय केलेली ओंना चॅप्लीन हिने सुंदर अभिनय केला आहे. ओंनाने अभिनयाचे गुण तिचे आजोबा म्हणजेच चार्ली चॅप्लीनकडून घेतलेच आहेत. मला आयरे आणि रुथ खूप भावले. कोणताही बडेजाव आणि प्रेमाला अतिरंजित न करता एक साधं सरळ नातं दाखवण्यात चित्रपट प्रचंड यशस्वी झाला आहे.

फोटो स्त्रोत :- गुगल 

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.