'Khatron Ke Khiladi' Padma Shri recipient... Vinit Vartak ©

 'Khatron Ke Khiladi' Padma Shri recipient... Vinit Vartak ©

Actors who fight many enemies simultaneously and make many difficult things easy in the film are known as heroes by everyone. Many viewers are very attracted to his 'Khatron Ke Khiladi' image. But in reality, the personal life of these artists is very different. But still they are hero to many. But in actual Khatron Ke Khiladi, are facing many hardships on a daily basis. Often they never come in the eyes of common people like us. Two such Khatron Ke Khiladi names have been included in this year's Padma honors list. The popularity of there act was heard not only in India but across the seas in America. After that, there name started to be discussed all over the world. After all this happened, India honored him with the Padma Shri this year. They are Khatron Ke Khiladi from Tamil Nadu 'Vadivel Gopal' and 'Masi Sadayan'.

Both Vadivel Gopal and Masi Sadayan belong to the tribal community of Irula. This community has a historical connection with snake and rat catching. The knowledge of catching snakes and rats creatively has been passed down from generation to generation. This knowledge is not only about catching them but also about the wild herbs that can be used to reduce the inflammation of venomous snake bites and save a person's life. The establishment of the Irula Snake Catchers Industrial Co-operative Society in 1978 made the community the only official organization providing antivenom in India. That's why in a country like India where snakebite deaths are high, the expertise and knowledge of the Irula community is invaluable in saving lives.

Vadivel Gopal and Masi also started catching snakes from childhood. There skill in catching dangerous and poisonous snakes was admirable. They were called upon to catch poisonous snakes in many places. In this situation, they became famous as the pair of Khatron Ke Khiladi and were invited to many states. they saved many lives by catching poisonous snakes in many places. The traditional way of catching snakes in the absence of any formal education was baffling to many. But in the same way they protected himself from snake bites and caught many poisonous snakes. 

About 2 years ago, Burmese pythons were rampant in the state of Florida in the United States. About 800 snake catchers from around the world were called to Florida to control these extremely dangerous pythons. There was an invitation to Vadivel Gopal and Masi Sadayan. Vadivel Gopal and Masi Sadayan captured 14 highly endangered pythons in the next 10 days and showcased their talent in front of the US official. This pair caught the most pythons out of the 800. Impressed by his snake-catching technique, American officials requested them to teach the same technique to the American people. As they teach there knowledge in America, later they were invited from many other countries of the world. Snake experts were invited from Thailand to teach. 

After impressing everyone with their talent here in America, Thailand, the pair of Khatron Ke Khiladi brought their traditional technique of catching snakes from many countries to the world but beyond that they taught many people of the world to catch extremely poisonous snakes. From a tribal and society structure of India, They spread there skills all over the world and from that they took the name of his society and for that matter India very high in this field.

Recognizing his work, the Government of India has selected them for this year's Padma award. Wadivel Gopal and Maasi Sadayan's journey of Khatron Ke Khiladi is not only for their talent but also inspiring many for the changes in the social structure and Indian democracy. Over the last few years, the definition of Padma honor has been changing. A person who were at the bottom of the society becomes the recipient of the Padma honor due to his achievements. So all those journeys create an image of India which becomes a milestone to take India's name higher in the world. My strongest salute to Khatron Ke Khiladi Vadivel Gopal and Masi Sadayan. Best wishes for their future journey.

Jai Hind!!!

Photo Search Courtesy :- Google

Notice :- Wording in this post is copyright.

पद्मश्री मिळवणारे 'खतरों के खिलाडी'... विनीत वर्तक ©

 पद्मश्री मिळवणारे 'खतरों के खिलाडी'... विनीत वर्तक ©

चित्रपटात एकाच वेळी अनेक शत्रूंशी मारामारी करणारे आणि अनेक कठीण गोष्टी सहजगत्या करणारे कलाकार सगळ्यांच्या तोंडी हिरो म्हणून ओळखले जातात. अनेक प्रेक्षकांना त्यांच्या 'खतरों के खिलाडी' या इमेज चं खूप आकर्षण असते. पण वास्तवात मात्र या कलाकारांच व्यक्तिगत आयुष्य मात्र खूप वेगळं असते. पण तरीही ते अनेकांसाठी हिरो असतात. पण प्रत्यक्षातले खतरों के खिलाडी मात्र वास्तवात अगदी रोजच्या रोज जिवावर उदार होऊन अनेक संकटांशी सामना करत असतात. अनेकदा ते आपल्या सारख्या सामान्य लोकांच्या नजरेत कधी येतच नाहीत. या वर्षीच्या पद्म सन्मानाच्या यादीत अश्याच दोन खतरों के खिलाडी च्या नावाचा समावेश करण्यात आला आहे. ज्यांच्या पराक्रमाचे सूप फक्त भारतात नाही तर साता समुद्रापार अमेरिकेत वाजले. त्यानंतर संपूर्ण जगात त्यांच्या नावाची चर्चा सुरु झाली. हे सगळं घडल्यावर भारताने त्यांचा यावर्षीच्या पद्मश्री सन्मानाने गौरव केला आहे. ते खतरों के खिलाडी आहेत तामिळनाडू चे 'वाडीवेल गोपाल' आणि 'मासी सदायन'. 

वाडीवेल गोपाळ आणि मासी सदायन हे दोघेही इरुला या आदिवासी समाजाचे घटक आहेत. या समाजाचा साप आणि उंदीर पकडण्याशी ऐतिहासिक संबंध आहे. पिढ्यान पिढ्या त्यांच्याकडे साप आणि उंदिरांना कल्पकतेने पकडण्याचे ज्ञान हस्तांतरित होत आलेलं आहे. हे ज्ञान फक्त त्यांना पकडण्याचे नाही तर सापांचा विषारी दंश झाल्यावर त्या विषाची दाहकता कमी करण्यासाठी ज्या जंगली वनऔषधीचा वापर होऊ शकतो आणि एखाद्या व्यक्तीचा जीव वाचू शकतो याबद्दल ही आहे. १९७८ मधे इरुला स्नेक कॅचर्स इंडस्ट्रियल को-ऑपरेटिव्ह सोसायटीच्या स्थापनेमुळे हा समुदाय भारतातील विषविरोधी प्रदान करणारी एकमेव अधिकृत संस्था बनला. त्यामुळेच सर्पदंशामुळे होणाऱ्या मृत्यूचे प्रमाण जास्त असलेल्या भारतासारख्या देशात, इरुला समुदायाचे कौशल्य आणि ज्ञान जीव वाचवण्यासाठी अमूल्य आहे. 

वाडीवेल गोपाळ आणि मासी यांनीही लहानपणापासूनच साप पकडायला सुरुवात केली. धोकादायक आणि विषारी साप पकडण्यात त्यांचे कौशल्य वाखण्यासारखं होते. अनेक ठिकाणी विषारी साप पकडण्यासाठी त्यांना बोलावलं जाऊ लागलं. अशा परिस्थितीत ते खतरों के खिलाडी ची जोडी म्हणून प्रसिद्ध होऊ लागले आणि त्यांना अनेक राज्यांत बोलावले गेलं. अनेक ठिकाणी विषारी साप पकडून त्यांनी अनेकांचे जीव वाचवले. कोणतंही अधिकृत शिक्षण नसताना परंपरेने चालत आलेली साप पकडण्याची पद्धत अनेकांना बुचकळ्यात टाकणारी होती. पण त्याच पद्धतीने त्यांनी सापाच्या दंशापासून आपलं संरक्षण करत अनेक विषारी सापांना पकडलं होतं. 

साधारण २ वर्षापूर्वी अमेरीकेत फ्लोरिडा राज्यात बर्मीज अजगरांनी धुमाकूळ घातला होता. अत्यंत धोकादायक असलेल्या या अजगरांवर नियंत्रण मिळवण्यासाठी जगभरातून जवळपास ८०० साप पकडणाऱ्या लोकांना फ्लोरीडा इकडे बोलावलं गेलं. त्यात वाडीवेल गोपाळ आणि मासी सदायन यांना ही निमंत्रण होतं. वाडीवेल गोपाळ आणि मासी सदायन यांनी पुढल्या १० दिवसात १४ अत्यंत धोकादायक असलेल्या अजगरांना पकडून अमेरीकेच्या अधिकाऱ्यानं समोर आपली प्रतिभा मांडली. या जोडीने त्या ८०० जणांमधून सगळ्यात जास्ती अजगर पकडले. त्यांच्या साप पकडण्याच्या तंत्रज्ञानाने प्रभावित झालेल्या अमेरीकेच्या अधिकाऱ्यांनी त्यांना अमेरीकेच्या लोकांना त्यांच तंत्रज्ञान शिकवण्याची विनंती केली. अमेरीकेत आपल्या ज्ञानाचा डंका वाजवल्यामुळे त्यांना जगातील इतर अनेक देशातून त्यांना निमंत्रण आलं. थायलंड मधून तिथल्या सर्पतज्ञांना शिकवण्यासाठी पाचारण करण्यात आलं.

अमेरीका, थायलंड इकडे आपल्या प्रतिभेने सगळ्यांना प्रभावित केल्यावर खतरों के खिलाडी च्या जोडीने अनेक देशातून साप पकडण्याच्या आपल्या परंपरागत तंत्रज्ञानाला जगभरात तर पोहचवलं पण त्या पलीकडे जगातील अनेक लोकांना अत्यंत विषारी साप पकडण्यासाठी शिकवलं. भारताच्या एका आदिवासी आणि समाजाच्या रचनेत सगळ्या तळाशी असणाऱ्या व्यवस्थेतून त्यांनी आपलं कौशल्य सर्व जगात पसरवलं आणि त्यातून स्वतः सोबत, आपल्या समाजाचं आणि त्या निमित्ताने भारताचं नाव या क्षेत्रात अतिशय वर नेलं. 

त्यांच्या याच कार्याची दखल घेताना भारत सरकारने त्यांची या वर्षीच्या पद्म सन्मानासाठी निवड केली आहे. वाडीवेल गोपाळ आणि मासी सदायन यांचा खतरों के खिलाडी चा प्रवास नुसता त्यांच्या कौशल्यासाठी नाही तर समाजरचनेत आणि भारतीय लोकशाहीत होणाऱ्या बदलांसाठी अनेकांना स्फूर्ती देणारा आहे. गेल्या काही वर्षापासून पद्म सन्मानाची व्याख्या बदलत जाते आहे. समाजातील सगळ्यात तळाशी असणारा व्यक्ती आपल्या कर्तृत्वाने पद्म सन्मानाचा मानकरी ठरतो. तेव्हा तो सर्व प्रवास भारताची एक प्रतिमा निर्माण करतो जी जगात भारताचं नाव उंचावर नेण्यासाठी एक मैलाचा दगड ठरते. तूर्तास खतरों के खिलाडी वाडीवेल गोपाळ आणि मासी सदायन  यांना माझा कडक सॅल्यूट. त्यांच्या पुढील प्रवासासाठी खूप शुभेच्छा. 

जय हिंद!!!

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल 

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे. 

The Story of 'Bullet Train'... Vinit Vartak ©

The Story of 'Bullet Train'... Vinit Vartak ©

The ground-breaking ceremony of India's first high-speed rail corridor was held on 14 September 2017. A step was taken to realize the dream of the world famous 'bullet train' for the first time in India. The bullet train will run at a speed of 320 km/h on the distance of 508 km from Mumbai to Ahmedabad in the next few years. Although the implementation of this project has been delayed due to party politics, the bullet train will start running on this route in the next 3 years. This bullet train will be based on Japan's world famous 'Shinkansen' technology. Shinkansen means 'New Main Line'. This technology was started in Japan in 1964. Over the past 59 years, Shinkansen technology has advanced through many changes. Today, based on this technology, trains can safely reach speeds of up to 320 km/h. The trains of this technology are called 'bullet trains' because of their pointed shape like a bullet from the front. But this size is the reason behind the tremendous speed of this trench. Bullet trains are running today in many other countries copying this shape but this shape is taken from the beak of one bird. The story behind it is very interesting.

Eiji Nakatsu was the general manager of the technical development department of Japan's so-called "bullet train", a key figure behind the bullet train's astonishing speed and safety record. He was given responsibility to increase speed of the bullet train. But the biggest problem in increasing the speed of bullet trains was reducing their noise. Bullet trains in Japan ran through densely populated areas and many tunnels. They were making a loud noise due to their great speed. This noise was caused by two things one is the connection of overhead wires (pantograph). Due to the velocity, the air flowing over the struts and linkages of the system was creating the so-called Karman vortices effect. This effect produced most of the sound.

The second biggest problem was that there were many tunnels on the route of this train. When a train passes through a tunnel at high speed, it creates atmospheric pressure waves that travel out the other end of the tunnel at the speed of sound. Air was forced out from the other end of the tunnel as the train sped through it. This air was ejected in low-frequency waves (below 20Hz) that produced a massive sonic boom and a deafening sound. The dynamic was so powerful that it could be heard by residents 400 meters away. Many Japanese people living there had complained about this to the government. Both of these issues needed to be resolved before Eiji Nakatsu could give extra speed to bullet train. 

Eiji Nakatsu was a good bird watcher. He strongly believed that we can learn a lot from nature. He started looking at birds to find answers to his questions. He was impressed by the flying style of owls. When an owl flies through the air, its wings make no sound at all. This is because the comb-like fibers on the tip of an owl's main wing reflect the air impinging on the wing foil into fine turbulence as it swoops through the air towards a target. This makes no sound at all when the owl flies through the air. Eiji Nakatsu found the answer to his first problem in owl feathers. After that, wing graph was installed in bullet train instead of pantograph. The intensity of the sound produced by it was measured below 20 Hz. 

But their problems were not over yet. The sonic boom problem was more complicated because it was linked to the size of the tunnel and the speed of the train. The air pressure depended on the ratio of the tunnel size to the cross section of the speeding train. A one unit increase in the speed of the train causes a 3-fold increase in the sound intensity. Rather than changing the shape of the tunnel, it was necessary to change the cross section of the train, but the exact shape that would create the air pressure was not deciphered. So for his second problem, Eiji Nakatsu once again started studying birds. He noticed that when the Kingfisher (Khandya) bird catches fish by striking the water quickly, the water does not splash at all due to its jump. While studying this kingfisher bird, He noticed that its beak is triangular in shape tapering and rounded at the sides of the triangle. Perhaps it is because of this beak shape that the kingfisher gets its food from the water by literally slicing through the water. As the water does not splash while doing so, its prey does not anticipate its jump.

EG Nakatsu immediately called his engineer and asked him to make a bullet in this way. After researching the pressure generated by different sizes of shotgun pellets fired through a tunnel, it was clear that the beak size of the kingfisher produced the lowest pressure. The sound produced by it is very low. Eiji Nakatsu immediately ordered the creation of a bullet train of similar shape. When the new Shinkansen 500 series trains hit the tracks, the sonic boom disappear, and after their speed exceeded 300 km/h, the noise intensity remained below 70 decibels. This unique shape reduced air resistance by nearly 30%. The reduction in air resistance made a huge difference to the energy savings and speed of the bullet train. On March 22, 1997, the Shinkansen 500 series reached a speed of 300 km/h, setting a world record at the time. This bullet train also set new standards in terms of safety. At that time, this bullet train was the fastest train in the world.

Eiji Nakatsu showed that deep observation and analysis of the natural world can provide many answers. Nature has unfolded great things before us. When you become one with nature, you will find answers to your questions. Today, after almost 25 years, the same Shinkansen technology is entering India in collaboration with Japan. A bird's beak is responsible for making a bullet train faster what it achieved today. That is why when the Shinkansen bullet train based on this technology runs in Mumbai Ahmedabad in India, the technology of Kingfisher will have completed a full circle.

Photo Search Courtesy :- Google

Notice :- Wording in this post is copyright. 

 

'बुलेट ट्रेन' ची गोष्ट... विनीत वर्तक ©

 'बुलेट ट्रेन' ची गोष्ट... विनीत वर्तक © 

१४ सप्टेंबर २०१७ रोजी भारतातल्या पहिल्या हाय-स्पीड रेल्वे कॉरिडॉर चा भूमीपूजन समारंभ झाला होता. भारतात पहिल्यांदा जगप्रसिद्ध 'बुलेट ट्रेन' च स्वप्न पहिल्यांदा साकार होण्याच्या दृष्टीने पाऊल टाकलं गेलं. मुंबई- अहमदाबाद या ५०८ किलोमीटर च्या अंतरावर तब्बल ३२० किलोमीटर / तास वेगाने बुलेट ट्रेन येत्या  काही वर्षात धावायला लागणार आहे. हा प्रकल्प राबवण्यात पक्षीय राजकारणामुळे उशीर जरी झाला असला तरी येत्या ३ वर्षात बुलेट ट्रेन या मार्गावर धावू लागेल. ही बुलेट ट्रेन जपान च्या जगप्रसिद्ध 'शिंकनसेन' या तंत्रज्ञानावर आधारीत असेल. शिंकनसेन चा अर्थ होतो 'न्यू मेन लाईन'. या तंत्रज्ञानाची सुरवात जपान मधे १९६४ साली झाली होती. गेल्या ५९ वर्षाच्या काळात शिंकनसेन तंत्रज्ञान अनेक बदलातून प्रगत होत गेलेलं आहे. आज याच तंत्रज्ञानावर आधारीत ट्रेन तब्बल ३२० किलोमीटर/ तास वेग सुरक्षित गाठू शकतात. या तंत्रज्ञानाच्या ट्रेन बंदुकीच्या गोळी सारख्या टोकदार आकाराच्या समोरून दिसतात म्हणून त्यांना 'बुलेट ट्रेन' असं म्हंटल जाते. पण हा आकारच या ट्रेंच च्या प्रचंड वेगामागे कारणीभूत आहे. या आकाराला कॉपी करून इतर अनेक देशात बुलेट ट्रेन आज धावत आहेत पण हा आकार मात्र एका पक्षाच्या चोचीवरून घेतलेला आहे. त्यामागची ही गोष्ट खूप रंजक आहे. 

ईजी नाकात्सु हे जपानच्या तथाकथित "बुलेट ट्रेनचे" तांत्रिक विकास विभागाचे महाव्यवस्थापक होते, बुलेट ट्रेन चा अचंबित करणारा वेग आणि तिच्या  सुरक्षिततेच्या रेकॉर्डमागील एक महत्वाचा चेहरा होते. बुलेट ट्रेन ला जास्त वेगवान करण्याचं शिवधनुष्य कंपनीने त्यांच्या खांद्यावर ठेवलं होतं. पण बुलेट ट्रेन चा वेग वाढवण्यात सगळ्यात मोठी अडचण होती ती त्यांचा आवाज कमी करण्याची. जपान मधल्या बुलेट ट्रेन अतिशय दाट परिसर आणि अनेक बोगद्यांमधून धावत होत्या. त्यांच्या प्रचंड वेगामुळे त्या मोठा आवाज करत होत्या. या आवाजाला दोन गोष्टी कारणीभूत होत्या एक म्हणजे ओव्हरहेड वायर्स (पॅन्टोग्राफ) च्या जोडणीतून. वेगामुळे यंत्रणेतील स्ट्रट्स आणि लिंकेजेसवर वाहणारी हवा तथाकथित कर्मन व्हर्टिसेस इफेक्ट तयार करत होती. या इफेक्टमुळे बहुतांश आवाजाची निर्मिती होत होती. 

दुसरी सगळ्यात मोठी अडचण होती ती या ट्रेन च्या मार्गावर अनेक बोगदे होते. जेव्हा प्रचंड वेगाने एखादी ट्रेन बोगद्यात जाते तेव्हा त्यातून वातावरणातील दाब लहरी निर्माण होतात ज्या ध्वनीच्या वेगाने बोगद्याच्या दुसऱ्या टोकातून बाहेर पडतात. ट्रेन त्यातून वेगाने जाताना बोगद्याच्या दुसऱ्या टोकाकडून हवा जबरदस्तीने बाहेर काढत होती. ही हवा बाहेर पडताना कमी-फ्रिक्वेंसी लहरींमध्ये (20Hz पेक्षा कमी) बाहेर पडत होती ज्यामुळे मोठ्या प्रमाणात सॉनिक बूम होऊन कानठळ्या बसवणाऱ्या आवाजाची निर्मिती होत होती. हे डायनॅमिक इतके जबरदस्त होते की ते ४०० मीटर दूरच्या रहिवाशांना ऐकायला जात होते. तिकडे राहणाऱ्या अनेक जापनीज लोकांनी याची तक्रार सरकारकडे नोंदवली होती. ईजी नाकात्सु यांना वेग वाढवण्याआधी या दोन्ही समस्यांचं निराकरण करणं गरजेचं होतं. 

ईजी नाकात्सु एक चांगले पक्षी निरीक्षक होते. निसर्गातून आपल्याला खूप काही शिकता येते यावर त्यांचा खूप मोठा विश्वास होता. आपल्याला पडलेल्या प्रश्नांची उत्तर शोधण्यासाठी त्यांनी पक्ष्यांकडे बघायला सुरवात केली. घुबडांच्या उड़णाच्या शैलीने ते प्रभावित झाले. घुबड हवेतून उडताना त्याच्या पंखाचा अजिबात आवाज होत नाही. कारण हवेतून वेगाने लक्ष्याकडे झेपावताना घुबडाच्या मुख्य पंखाच्या टोकावर असणारे कंगव्याच्या दातासारखे तंतू विंग फॉईल वर आदळणाऱ्या हवेला सुक्ष्म टर्ब्युलन्स मधे परावर्तित करतात. यामुळे हवेतून घुबड उडत असताना अजिबात आवाज होत नाही. ईजी नाकात्सु यांना आपल्या पहिल्या समस्येचे उत्तर घुबडांच्या पंखात मिळालं. त्यातून जाऊन बुलेट ट्रेन मधे पेंटोग्राफ ऐवजी विंग ग्राफ बसवण्यात आले. ज्यातून उत्त्पन्न होणाऱ्या आवाजाची तिव्रता २० हर्ट्झ पेक्षा कमी मोजली गेली. 

पण अजून त्यांच्या समस्या संपलेल्या नव्हत्या. सॉनिक बुम ची समस्या खूप किचकट होती कारण ती बोगद्याचा आकार आणि ट्रेन चा वेग याच्याशी जोडलेली होती. हवेचा दाब हा बोगद्याचा आकार आणि वेगाने येणाऱ्या ट्रेनच्या क्रॉस सेक्शन च्या गुणोत्तरावर अवलंबून होता. ट्रेनच्या वेगात होणारी एका युनिट ची वाढ आवाजाच्या तीव्रतेत ३ पट वाढ करत होती. बोगद्याच्या आकारात बदल करण्यापेक्षा ट्रेनच्या क्रॉस सेक्शन मधे बदल करणं गरजेचं होतं पण नक्की कोणता आकार हवेचा दाब निर्माण करेल हे मात्र कोड उलगडलेलं नव्हतं. तेव्हा आपल्या दुसऱ्या समस्येसाठी ईजी नाकात्सु यांनी पुन्हा एकदा पक्ष्यांचा अभ्यास सुरु केला. त्यांच्या असं लक्षात आलं की किंगफिशर (खंड्या) पक्षी जेव्हा वेगाने पाण्यात सूर मारून मासे पकडतो तेव्हा त्याच्या या उडीमुळे पाणी अजिबात उडत नाही. या किंगफिशर पक्ष्याचा अभ्यास करताना त्यांच्या असं लक्षात आलं की त्याची चोच त्रिकोणी आकाराची निमुळती होत जाणारी आणि त्रिकोणाच्या कडेला गोलाकार असलेली अशी आहे. कदाचित याच चोचीच्या आकारामुळे अक्षरशः पाण्याला चिरत किंगफिशर पाण्यातील आपलं अन्न मिळवतो. ते करताना पाणी न उडाल्यामुळे त्याच्या शिकारीला त्याच्या या उडीचा अंदाज येत नाही. 

ईजी नाकात्सु यांनी तात्काळ आपल्या इंजिनिअर ना बोलावून अश्या पद्धतीने बंदुकीची गोळी बनवायला सांगितली. बंदुकीच्या गोळीच्या विविध आकारांच्या गोळ्या एखाद्या बोगद्यातून झाडल्यानंतर त्यांनी उत्पन्न केलेल्या दाबाचे संशोधन केल्यावर हे स्पष्ट झालं की किंगफिशर च्या चोचीचा आकार सर्वात कमी दाब उत्पन्न करतो. त्यामुळे निर्माण होणारा आवाज अतिशय कमी क्षमतेचा असतो. ईजी नाकात्सु यांनी तात्काळ अश्या पद्धतीच्या आकाराच्या बुलेट ट्रेन निर्माण करण्याचे आदेश दिले. शिंकनसेन ५०० सिरीज च्या नवीन ट्रेन जेव्हा रुळावर आल्या तेव्हा सॉनिक बूम तर नाहीशी झालीच पण त्यांचा वेग ३०० किलोमीटर/ तास च्या पलीकडे गेल्यानंतर ही निर्माण होणाऱ्या आवाजाची तीव्रता ७० डेसिबल पेक्षा कमी राहिली. या विशिष्ठ आकारामुळे हवेचा विरोध जवळपास ३०% ने कमी झाला. हवेचा विरोध कमी झाल्यामुळे साहजिक ऊर्जेची बचत आणि बुलेट ट्रेनचा वेग याच्यावर प्रचंड फरक पडला. २२ मार्च १९९७ रोजी शिंकनसेन ५०० सिरीज ने ३०० किलोमीटर / तास चा वेग गाठून एक जागतिक रेकॉर्ड त्याकाळी निर्माण केला होता. सुरक्षिततेच्या दृष्टीने सुद्धा या बुलेट ट्रेन ने नवीन मापदंड स्थापन केले. त्याकाळी जगातील सगळ्यात वेगाने जाणारी ही बुलेट ट्रेन ठरली. 

ईजी नाकात्सु यांनी दाखवून दिलं की नैसर्गिक जगाचे सखोल निरीक्षण आणि विश्लेषण केल्याने अनेक गोष्टींची उत्तर आपल्याला मिळतात. निसर्गाने आपल्यापुढे खूप मोठ्या गोष्टी उलगडून ठेवल्या आहेत. जेव्हा तुम्ही निसर्गाशी एकरूपतेने जोडले जाल तेव्हा तुम्हाला पडलेल्या प्रश्नांची उत्तर तुम्हाला आपसूक मिळत जातील. आज तब्बल २५ वर्षांनी तेच शिंकनसेन तंत्रज्ञान भारतात जपान च्या सहकार्याने प्रवेश करत आहे. बुलेट ट्रेन ला बुलेट बनवण्यामागे एका पक्ष्याची चोच कारणीभूत आहे. त्यामुळेच जेव्हा भारतात या तंत्रज्ञानावर आधारीत शिंकनसेन बुलेट ट्रेन मुंबई अहमदाबाद मधे धावेल तेव्हा खंड्या पक्षाच्या चोचीच्या तंत्रज्ञानाने  एक वर्तुळ पूर्ण केलेलं असेल. 

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

#Rahasya Part 9 ( Sentinelese )... Vinit Vartak ©

 #Rahasya Part 9 ( Sentinelese )... Vinit Vartak ©

When we think of India, we think of it from the Himalayas to Kanyakumari. We often forget the fact that India exists beyond that. The Andaman and Nicobar Islands, which are an integral part of India and strategically very important, are not included in our calculations. Andaman is a group of islands and the entire group is known as a part of India on the world stage. About 572 islands are part of this group and all these islands together have an area of ​​6408 square kilometers. This area is twice the size of our Goa. The Andaman group of islands consists of several parts and the 'North Sentinelese' island with an area of ​​59.67 square kilometers (14,700 acres) is the most dangerous and mysterious island in the world. Indians who belong to India know nothing about this island which is a curiosity to the whole world. What is it that nobody in the world knows anything about this island? What is hidden here? Even today, no one can say anything with certainty about what exactly exists here.

In the Sentinelese there still lives a tribe that is cut off from the rest of the world. This tribe, which has a history of almost 60,000 years, is still a curiosity to the whole world. Because today there is no reliable information about how many people live on the island where they live. About 50 to 500 people are still in the very primitive state of man. They are far removed from the basic needs of man who live on hunting, fishing and the natural resources available there. Their language is still a mystery. His knowledge of hunting with arrows and spears is still very rudimentary. Their customs, society and the entire island of 'Sentinelese' are a mystery to India and the world.

The island of 'Sentinelese' has remained hidden from the world due to the misconception that the island is inhabited by a tribe that eats human flesh. In 1880, British Colonel Maurice Portman interned a family consisting of a husband and wife and their four children. He brought them to Port Blair but they were people who were not used to the world of advanced men. So they were not used to diseases that humans are used to. Both the elderly couple died instantly of contact diseases. After giving some gifts to those children, the British released them back to the same island. After this once again this island and its people remained completely unknown to the world.

In the year 1967 then the Government of India under the leadership of TN Pandit undertook a campaign called "Sampark". In which an attempt was made to contact these people and connect them with the world. With the help of the Indian Navy, they approached the island and then with the help of small boats, they were released some aid and vital items close to the shore. But the people there attacked this team with the help of their weapons. This contact campaign failed. In 1974, the National Geographic team tried to contact these people. This time some aluminum pots, coconuts, some toys and a pig were sent to them. But without welcoming him, these people attacked the team with arrows. In which the director of this team was also injured.

Pandit and his team had not given up hope of contacting those people. Around 1991 Pandit and his team once again went to 'Sentinelese' island for contact. This time, however, these people approached them without any weapons, touched them, and looked at everything with curiosity. TN Pandit says about his experience,

But there was this feeling of sadness also—I did feel it. And there was the feeling that at a larger scale of human history, these people who were holding back, holding on, ultimately had to yield. It’s like an era in history gone. The islands have gone. Until the other day, the Sentinelese were holding the flag, unknown to themselves. They were being heroes. But they have also given up.

These people of 'Sentinelese' island did not allow new people to spend much time there. Then the Government of India in 1996 banned all such contact campaigns in order to preserve the independent existence of these people and in view of the many attacks taking place here. On the third day after the 2004 tsunami, the Indian Navy conducted an aerial tour by helicopter to provide medical aid and to see if the people were safe. In which once again arrows rained on this helicopter. But at least this confirmed to the Indian government that these people had protected themselves from the tsunami. In 2006, a fishing boat accidentally approached this island. Then the boat was attacked and the people in it were killed. The Indian Coast Guard tried unsuccessfully to retrieve the body with the help of a helicopter. This helicopter was also attacked with arrows and spears. Government of India has not booked anyone for this murder. The Government of India has accorded sovereign status to 'Sentinelese' Island and its people and they have the right to kill anyone who trespasses there as a matter of self-defense and sovereignty. Therefore, killing an intruder does not constitute a crime.

Even in the 21st century, these people, who represent the very primitive age of man, have been surviving on their own for more than 60,000 years. But today the so called pioneers are visiting this area to become tourists to see these people like they see animals in a zoo. Because of this, people often pay for hotels and tourism here, killing a generation of people far removed from such a world but equally mysterious. A representative example is the plight of the people of Jarawa Island, which is close to this island. These people, who have been away from the mainstream for centuries, are suddenly on the verge of extinction due to the so-called tourist. No one has the right to go there and destroy the life and culture of people who live in nature and preserve their culture. Till date, India has protected the 'Sentinelese' island by giving it the status of sovereignty. But this area is being turned into a tourist destination for money by the back door. Every Indian should take care that it does not become and that we do not become part of this destructive process. 'Sentinelese' is an integral part of India and its culture, people are a part of India. As an Indian we can fulfill our duty to protect all these by letting them live happily in their world. If we start making money by bringing outsiders here, we will surely destroy this noble culture like many other cultures of India.

Photo Search Courtesy :- Google

Notice :- Wording in this post is copyright. 

#रहस्य भाग ९ ( सेंटिनेलेसे )... विनीत वर्तक ©

 #रहस्य भाग ९ ( सेंटिनेलेसे )... विनीत वर्तक © 

भारताचा जेव्हा आपण विचार करतो तेव्हा आपण हिमालयापासून ते कन्याकुमारीपर्यंत असाच विचार करतो. त्यापलीकडेही भारत अस्तित्वात आहे ही वस्तुस्थिती आपण अनेकदा विसरून जातो. भारताचे अविभाज्य अंग आणि सामरिक दृष्टीने अतिशय महत्वाची असणारी अंदमान निकोबार बेटे ही आपल्या खिजगणतीत नसतात. अंदमान हे अनेक बेटांचा समूह असून हा पूर्ण समूह जागतिक पटलावर भारताचा भाग म्हणून ओळखला जातो. सुमारे ५७२ बेटं ह्या समूहाचा भाग असून ह्या सर्व बेटांचं मिळून ६४०८ चौरस किलोमीटरचं क्षेत्रफळ आहे. आपल्या गोव्यापेक्षा दुप्पट आकाराएवढा हा भूभाग आहे. ह्या अंदमान बेट समूहाचे अनेक भाग असून त्यातलं 'नॉर्थ सेंटिनेलेसे' हे ५९.६७ चौरस किलोमीटर (१४,७०० एकर) क्षेत्रफळ असणारं बेट जगातील सगळ्यात धोकादायक आणि रहस्मयी बेट आहे. पूर्ण जगाला कुतूहल असणारं हे बेट ज्या भारताचा हिस्सा आहे त्या भारतीयांना ह्याबद्दल काहीच माहित नाही. असं काय आहे की आजही जगात ह्या बेटाबद्दल कोणाला काहीच माहिती नाही? इकडे काय लपलेलं आहे? इकडे नक्की काय अस्तित्वात आहे ह्याबद्दल आजही कोणीच काही खात्रीने सांगू शकत नाही. 

सेंटिनेलेसे मध्ये आजही अशी एक जमात राहते जी पूर्ण जगापासून अलिप्त आहे. तब्बल ६०,००० वर्षांचा इतिहास असलेल्या या जमातीचं आजही सगळ्या जगाला कुतूहल आहे. कारण आज ते ज्या बेटावर वास्तव्य करतात तिथे नेमके किती जण राहतात ह्याची खात्रीलायक माहिती उपलब्ध नाही. साधारण ५० ते ५०० माणसे आजही माणसाच्या अतिशय पूर्वावस्थेत आहेत. शिकार, मासेमारी आणि तिथे उपलब्ध असणाऱ्या नैसर्गिक साधनसंपत्तीवर आपली गुजराण करणारे माणसाच्या मुलभूत गरजांपासून कोसो लांब आहेत. त्यांची भाषा आजही एक रहस्य आहे. बाण आणि भाला वापरून शिकार करताना आजही त्याचं ज्ञान अतिशय प्राथमिक अवस्थेत आहे. त्यांच्या चालीरीती, समाज आणि एकूण 'सेंटिनेलेसे'चं पूर्ण बेट भारतासाठी आणि जगासाठी एक रहस्य आहे. 

'सेंटिनेलेसे' हे बेट तसं जगापासून लपून राहिलं ते ह्या बेटावर माणसांचं मांस खाणारी जमात राहते ह्या गैरसमजुतीमुळे. १८८० या वर्षी ब्रिटीश कर्नल मॉरीस पोर्टमॅनने इथल्या एका कुटुंबाला बंदी बनवलं ज्यात एक नवरा बायको आणि त्यांची चार मुलं होती. त्यांना पोर्ट ब्लेअरला त्यांनी आणलं पण पुढारलेल्या माणसांच्या जगाची सवय नसलेले हे लोक होते. त्यामुळे माणसाला अंगवळणी पडलेल्या आजारांची सवय त्यांना नव्हती. संपर्कामुळे होणाऱ्या आजारांनी ते दोन्ही वृद्ध जोडीदार लगेच मेले. त्या मुलांना काही गिफ्ट्स देऊन ब्रिटीशांनी त्यांना परत त्याच बेटावर सोडून दिलं. ह्यानंतर पुन्हा एकदा हे बेट आणि इथले लोक जगासाठी पूर्ण अनभिज्ञ राहिले. 

१९६७ साली मग भारत सरकारने टी.एन.पंडित ह्यांच्या नेतृत्वाखाली “संपर्क” नावाची एक मोहीम हाती घेतली. ज्यात ह्या लोकांशी संपर्क करण्याचा आणि जगाशी जोडण्याचा प्रयत्न केला जाणार होता. भारतीय नौसेनेच्या मदतीने बेटाजवळ जाऊन मग छोट्या होड्यांच्या मदतीने त्यांना काही मदत आणि जीवनोपयोगी गोष्टी तीराच्या जवळ जाऊन सोडण्यात आल्या. पण तिथल्या लोकांनी आपल्या शस्त्रांच्या मदतीने ह्या टीमवर हल्ला केला. ही संपर्क मोहीम अयशस्वी झाली. १९७४ या वर्षी नॅशनल जिओग्राफिक टीमने ह्या लोकांशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला. ह्यावेळेस त्यांच्यासाठी ऍल्युमिनियमची काही भांडी, नारळ, काही खेळणी आणि एक डुक्कर त्यांना पाठवण्यात आलं. पण त्याचं स्वागत न करता ह्या लोकांनी टीमवर बाणांच्या साहाय्याने हल्ला केला. ज्यात ह्या टीमचा डायरेक्टरही जखमी झाला. 

पंडित आणि त्यांच्या टीमने त्या लोकांशी संपर्क साधण्याची आशा सोडली नव्हती. १९९१ च्या सुमारास पंडित आणि त्यांची टीम पुन्हा एकदा 'सेंटिनेलेसे' बेटावर संपर्कासाठी गेले. ह्या वेळेस मात्र हे लोक कोणत्याही शस्त्राविना त्यांच्याजवळ आले, त्यांना स्पर्श केला, सगळ्या गोष्टी कुतूहलाने बघत होते. त्यांच्या ह्या अनुभवाबद्दल टी.एन.पंडित सांगतात, 

But there was this feeling of sadness also—I did feel it. And there was the feeling that at a larger scale of human history, these people who were holding back, holding on, ultimately had to yield. It’s like an era in history gone. The islands have gone. Until the other day, the Sentinelese were holding the flag, unknown to themselves. They were being heroes. But they have also given up.

'सेंटिनेलेसे' बेटावरील ह्या लोकांनी जास्त वेळ नवीन माणसांना तिकडे घालवू दिला नाही. मग भारत सरकारने १९९६ साली ह्या लोकांचं स्वतंत्र अस्तित्व जपण्यासाठी आणि इथे होणाऱ्या हल्ल्याच्या अनेक पार्श्वभूमीवर अश्या सगळ्या संपर्क मोहिमांवर बंदी आणली. २००४ च्या त्सुनामी नंतर भारताच्या नौदलाने तिसऱ्या दिवशी वैद्यकीय मदत तसेच इथली लोक सुरक्षित आहेत का पाहण्यासाठी हेलिकॉप्टरने हवाई दौरा केला. ज्यात पुन्हा एकदा ह्या हेलिकॉप्टरवर बाणांचा वर्षाव झाला. पण निदान ह्या गोष्टीने त्सुनामीच्या तडाख्यातून ह्या लोकांनी आपलं रक्षण केलं होतं ह्याची पुष्टी भारत सरकारला झाली. २००६ मध्ये मासेमारी करणारी एक बोट चुकून ह्या बेटाच्या जवळ गेली. तेव्हा ह्या बोटीवर हल्ला करून त्यातल्या लोकांना ठार करण्यात आलं. इंडियन कोस्ट गार्डने हेलिकॉप्टरच्या मदतीने हे मृतदेह ताब्यात घेण्याचा विफल प्रयत्न केला. ह्या हेलिकॉप्टरवर पण बाणांनी आणि भाल्यांनी हल्ला करण्यात आला. भारत सरकारने ह्या खुनासाठी कोणावरही गुन्हा दाखल केला नाही. भारत सरकारने 'सेंटिनेलेसे' बेटाला आणि तेथील लोकांना सार्वभौमत्वाचा दर्जा दिला असून तिकडे घुसखोरी करणाऱ्या प्रत्येकाला मारण्याचा त्यांना अधिकार स्वरक्षणासाठी आणि सार्वभौमत्वासाठी योग्य आहे. त्यामुळे घुसखोरी करणाऱ्या कोणाला मारावं लागल्यास तो गुन्हा ठरत नाही.

२१ व्या शतकात सुद्धा माणसाच्या अगदी आदिम काळाचं प्रतिनिधित्व करणारे हे लोक ६०,००० वर्षांपेक्षा जास्ती वर्षं आपलं अस्तित्व स्वबळावर टिकवून आहेत. पण आज काल सो कॉल्ड पुढारलेले लोक ह्या लोकांना प्राणीसंग्रहालयात प्राणी बघतात तसे बघण्यासाठी टुरीस्ट बनण्यासाठी ह्या भागात भेट देत आहेत. ह्यामुळे इकडे हॉटेल्स आणि टुरिझमसाठी अनेकदा पैसे देऊन लोक अश्या जगापासून लांब असलेल्या पण तितकीच रहस्यमयी असलेल्या लोकांची पिढी नष्ट करत आहेत. ह्या बेटाच्या जवळ असलेल्या जरावा बेटावरील लोकांची झालेली स्थिती हे प्रातिनिधिक उदाहरण आहे. कित्येक शतके मुख्य प्रवाहापासून लांब असलेले हे लोक अचानक ह्या सो कॉल्ड टुरीस्टमुळे नष्ट होणाच्या मार्गावर आहेत. निसर्गात राहून आपली एक संस्कृती जपणाऱ्या लोकांचं आयुष्य, संस्कृती तिकडे जाऊन नष्ट करण्याचा अधिकार कोणाला नाही. आजपर्यंत भारताने 'सेंटिनेलेसे' बेटाला सार्वभौमत्वाचा दर्जा देऊन त्याचं रक्षण केलं आहे. पण मागच्या दाराने ह्या भागाला पैश्यासाठी टुरिस्ट डेस्टिनेशन बनवण्याचा घाट घातला जात आहे. तो बनू नये तसेच आपण ह्या नष्ट करण्याऱ्या प्रक्रियेचा भाग न होऊ देण्याची काळजी प्रत्येक भारतीयाने घेतली पाहिजे. 'सेंटिनेलेसे' हे भारताचा अविभाज्य अंग आहे आणि तिथली संस्कृती, लोक भारताचा भाग आहेत. एक भारतीय म्हणून ह्या सर्वांचं रक्षण करण्याचं कर्तव्य आपण त्यांना त्यांच्या जगात आनंदाने जगायला देऊन पूर्ण करू शकतो. इकडे बाहेरील लोकांना आणून पैसा कमवायला लागलो तर भारताच्या अनेक संस्कृतींप्रमाणे आपण ह्या अभिजात संस्कृतीला नक्कीच नष्ट करू.    

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.

#Khare_Vare_Matlai_Vare (Episode 28)... Vinit Vartak ©

 #Khare_Vare_Matlai_Vare (Episode 28)... Vinit Vartak ©

Almost 51 years ago today, on 16 December 1971. 93,000 Pakistani troops surrendered to the Indian Army in East Pakistan. After dividing India, the British created East and West Pakistan. But they forgot to prepare the leadership needed to run a country. Pakistan was born out of hatred and it was that hatred that led to its downfall in history. East Pakistan is the current Bangladesh where the Muslim leaders from the West started running the country in their own way with a majority of Bengali people. That's when the spark of this discontent was born. That spark turned into a wildfire in a few years and Pakistan lost power. The whole world therefore had to place a new nation in its map. The need to retell all this history has arisen again now that the global winds have shifted once again. Matlai winds have now become salty and are blowing towards Pakistan. These winds have given Pakistan a warning of a terrible storm to come. Therefore, after this storm, the possibility of Pakistan's power to fly once again is fast approaching. That is why we must understand the implications.

21 October 2011 was the day when US Secretary of State Hillary Clinton went to Pakistan and made a statement, she said,

"You can't keep snakes in your backyard and expect them only to bite your neighbors,"

There was a great deal of context hidden in this sentence. In a sense, She gave the Pakistani leadership a glimpse of what was to happen in the future. She made this statement when she met the leaders of the terrorist group Haqqani Network in Pakistan. But Pakistan or the Pakistani leadership completely ignored this and continued to feed these snakes in their backyard. They protected them. Today after almost a decade these snakes have made Pakistan their target. Things are slipping out of Pakistan's hands. The same snakes that Pakistan has nurtured are now coming to bite them. have come together. Now their stature has grown so much that they have formed an alternative or parallel government by challenging the Pakistani government. In it, the cabinet and the ministers of various departments have also been determined. Today, an area several times larger than Kashmir has escaped from the hands of Pakistan, which has been pushing all the thresholds for the territory of Kashmir for the last 7 decades. It is increasing every day. But it is indeed a great tragedy that even today Pakistan, born out of hatred, does not realize what it is losing.

In order to overthrow the democratic regime in Afghanistan, Pakistan systematically encouraged the Taliban leadership and their extremist activities. Pakistan has forgotten that it is raising the wrong people in the name of destroying Afghanistan. In 2007, Tehreek-e-Taliban-e-Pakistan (TTP) was founded by Baitullah Mehsud in Waziristan province of Pakistan. First under the umbrella of the Afghan Taliban, this organization strengthened its grip in the tribal and hilly areas of Pakistan. The main goal of this organization became to overthrow the democratic and military rule in Pakistan and bring the Taliban rule there. They started a secret war in this part of Pakistan. Pakistan's leadership, which is the cat under the plate of America, Military action had to be taken against TTP. From here the dissatisfaction between the TTP and the Pakistani government reached its peak. Till the time USA was with Pakistan army. Pakistan Army had a confidence and was fighting TTP. TTP realized that till America is there they can not win war. Then they signed a peace agreement with the Pakistani government in 2004. 

On August 30, 2021, the US left Afghanistan and the Taliban once again established their rule in Afghanistan. On the one hand, the power came into the hands of the Taliban and once again for the TTP. An opportunity arose to attack Pakistan. Amjad Farooqui faction, a faction of Lashkar-e-Jhangvi, Musa Shaheed Karwan faction, Mehsud faction of TTP, Mohmand Taliban, Bajaur Taliban, Jamaat-ul-Ahrar and Hizbul-ul-Ahrar merged with TTP. Therefore, the strength of TTP increased tremendously. Pakistan was in financial trouble. At the same time as Pakistan was paying attention to its economic situation, Pakistan's military grip started to loosen. TTP under the leadership of Noor Wali Mehsud. once again turned its march towards the villages and regions of West Pakistan. In this area, there was a lot of resentment among the Baloch and Pashtun people against the Pakistani government. There were many agitations for the independence of Balochistan. The Pakistanis, especially the Baloch people, who had not accepted China's involvement, were being harassed by Chinese people from outside. There was great anger among the people here. TTP as enemy of natural enemy. Along with the Baloch and Pashtun people came and started attacking the Pakistani army.

On the one hand, the deteriorating economic situation, on the one hand, and the Taliban power united against Pakistan, Pakistan has been completely caught in the last few months. Noor Wali Mehsud ordered to target Pakistani police and soldiers in violation of the unilateral peace agreement without targeting Pakistani civilians. This is why there have been suicide attacks on Pakistani police and soldiers in the past month. TTP has continued its advancement by occupying many territories. Now they have directly challenged the Pakistani government by setting up a parallel government. Pakistan has started feeling the tremors of TTP's movement. The economic condition of Pakistan is so fragile that the government does not even have money to wage war. The Pakistani government is in a quandary over how to pay the soldiers. Therefore, Pakistan Army has somehow lost the courage and confidence to fight. Now Pakistan government taken decision to carry out airstrikes against TTP. Of course, there is doubt as to how successful these attacks will be. Because TTP attack is either suicidal or like guerilla techniques. This region of Pakistan is full of barren mountain ranges. Which has many caves and places to hide. 

India is keeping an eye on all this. Because there is a high possibility of terrorist attacks on India to divert attention from the speed at which things are happening. Also, the changing political and military calculus in Pakistan is important for India. Speaking about this situation at Cyprus, India's Foreign Minister S. Jaishankar has in a way shown a way out for Pakistan. If Pakistan abandons the path of terrorism and takes the path of reconciliation, then India can protect it not only from its financial crisis but also from Pakistan's partition. Obviously, the Pakistani leadership will not accept these things. It is an equally obvious fact that no one can save Pakistan except India. China's economic policy has been burdened by all these incidents. America does not want to enter the Taliban war. Russia is busy with its own battles. The only option and country can help Pakistan at this point is India. But it seems that the Pakistani leadership, immersed in its own arrogance and hatred, will not support India. 

Therefore, there is no doubt that the journey of Pakistan will be on the way to partition in the near future. In the coming time Pakistan can be divided in Baluchistan, Punjab, Sindh etc. into 3-4 parts. Even today, the salty winds are showing that once again after 51 years, the world may have to change its map. Although it is difficult to predict what will happen next from this storm, it is certain that Pakistan will fall into the pit dug for the world. Only time will tell how long it will take for this fall and how many pieces it will break once it falls.

Photo Search Courtesy :- Google

Notice :- Wording in this post is copyright.

#खारे_वारे_मतलई_वारे ( भाग २८)... विनीत वर्तक ©

 #खारे_वारे_मतलई_वारे ( भाग २८)... विनीत वर्तक © 

आजपासून जवळपास ५१ वर्षापूर्वी १६ डिसेंबर १९७१ ला पूर्व पाकिस्तान मधे ९३,००० पाकिस्तानी सैन्याने भारतीय सेनेपुढे सपशेल शरणागती पत्कारली. भारताची फाळणी करून इंग्रजांनी पूर्व आणि पश्चिम पाकिस्तान ची निर्मिती तर केली. पण एखादा देश चालवण्यासाठी लागणारं नेतृत्व तयार करायला ते विसरले. पाकिस्तानची निर्मिती मुळी द्वेषातून झाली आणि तोच द्वेष त्याच्या ऱ्हासास कारणीभूत इतिहासात ठरला होता. पूर्व पाकिस्तान म्हणजे सध्याचा बांगलादेश ज्यात बहुसंख्य बांगला असणाऱ्या लोकांमध्ये पश्चिमेकडच्या मुस्लिम नेत्यांनी आपल्या पद्धतीने देश चालवायला सुरवात केली. तेव्हाच या असंतोषाची ठिणगी पडली. त्या ठिणगीच रूपांतर काही वर्षात वणव्यात झालं आणि पाकिस्तान ची शकले उडाली. संपूर्ण जगाला त्यामुळे आपल्या नकाशात एका नव्या राष्ट्राला स्थान द्यावं लागलं. हा सगळा इतिहास पुन्हा एकदा सांगण्याची गरज आता पुन्हा निर्माण झाली आहे कारण आता जागतिक वाऱ्यांनी पुन्हा एकदा दिशा बदललेली आहे. मतलई वारे आता खारे बनून पाकिस्तान ला झोंबायला लागले आहेत. या वाऱ्यांनी येणाऱ्या महाभयानक वादळाची चाहूल पाकिस्तान ला दिली आहे. त्यामुळे या वादळानंतर पुन्हा एकदा पाकिस्तान ची शकले उडणार अशी शक्यता वेगाने पुढे येत आहे. त्यामुळेच आपण याचे परिणाम समजून घेतले पाहिजेत. 

२१ ऑक्टोबर २०११ चा दिवस होता जेव्हा अमेरिकेच्या सेक्रेटरी ऑफ स्टेट हिलरी क्लिंटन यांनी पाकिस्तान मधे जाऊन एक वक्तव्य केलं होतं, त्या म्हणाल्या होत्या, 

"You can't keep snakes in your backyard and expect them only to bite your neighbors,"

या वाक्यात खूप मोठा संदर्भ दडलेला होता. एका अर्थाने भविष्यात घडणाऱ्या गोष्टींची चाहूल त्यांनी पाकिस्तानी नेतृत्वाला एक प्रकारे करून दिली होती. हे वक्तव्य त्यांनी पाकिस्तान मधील टेररिस्ट ग्रुप हक्कानी नेटवर्क च्या नेत्यांना भेटल्यावर केलेलं होतं. पण पाकिस्तान किंवा पाकिस्तानी नेतृत्वाने याकडे सपशेल दुर्लक्ष करून आपल्या अंगणात या सापांना दूध पाजणं सुरु ठेवलं. त्यांना संरक्षण दिलं. आज जवळपास एका दशकानंतर या सापांनी पाकिस्ताला आपलं लक्ष्य बनवलेलं आहे. पाकिस्तान च्या हातातून गोष्टी निसटत चाललेल्या आहेत. पाकिस्तान ने जपलेले, वाढवलेले हेच साप आता त्यांना चावायला सरसावले आहेत. एकत्र आले आहेत. आता त्यांची मजल इतकी मोठी झाली आहे की त्यांनी पाकिस्तानी सरकारला चॅलेंज देऊन एक पर्यायी किंवा पॅरलल सरकार बनवलं आहे. त्यात मंत्रिमंडळ तसेच विविध खात्यांचे मंत्री सुद्धा निश्चित केले आहेत. काश्मीर च्या भूभागासाठी गेली ७ दशके सगळे उंबरठे झिझवणाऱ्या पाकिस्तान च्या हातातून काश्मीर पेक्षा कित्येक पट मोठा भूभाग आज निसटला आहे. त्यात प्रत्येक दिवशी भर पडत आहे. पण द्वेषातून आणि असूयेतून जन्म झालेल्या पाकिस्तानला आपण काय गमवत आहोत याची जाणीव आज सुद्धा होत नाही ही खरोखर एक मोठी शोकांतिका आहे. 

अफगाणिस्तान मधे तिथली लोकशाही राजवट उलथवून लावण्यासाठी पाकिस्तान ने पद्धतशीरपणे तालिबानी नेतृत्वाला आणि त्यांच्या अतिरेकी कारवायांना खतपाणी घातलं. अफगाणिस्तान ला खड्यात घालण्याच्या नादात आपण चुकीच्या लोकांना मोठं करतो आहोत याच भान पाकिस्तान विसरला. २००७ ला त्यातून मग Tehreek-e-Taliban-e-Pakistan (TTP) या संघटनेची स्थापना बैतुल्ला मेहसूद यांने पाकिस्तान मधील वझिरीस्तान प्रांतात केली. आधी अफगाणिस्तान तालिबान च्या छत्रछायेखाली या संघटनेने पाकिस्तान च्या आदिवासी आणि डोंगर भागात आपली पकड मजबूत केली. पाकिस्तान मधील लोकशाही आणि सैनिकी राजवट उलटवून तिकडे तालिबानी राजवट आणणं या संघटनेचं मुख्य ध्येय बनलं. त्यांनी एक छुप युद्ध पाकिस्तान च्या या भागात सुरु केलं. अमेरिकेच्या ताटाखालचं मांजर असणाऱ्या पाकिस्तानी नेतृत्वाला टी.टी.पी. विरुद्ध लषकरी कारवाई करावी लागली. इकडून टी.टी.पी.आणि पाकिस्तानी सरकार यामधला असंतोष शिगेला पोहचला. जोवर अमेरिका सोबत होती तेव्हा पाकिस्तानी सैन्याला एक आत्मविश्वास होता आणि ते नेटाने लढा देत होते. आपली अमेरिका असेपर्यंत शिजणार नाही हे टी.टी.पी. ला कळून चुकलं आणि त्यांनी पाकिस्तानी सरकार सोबत २००४ साली एक शांतीचा करार केला. 

३० ऑगस्ट २०२१ ला अमेरिकेने अफगाणिस्तान सोडलं आणि तालिबान ने पुन्हा एकदा अफगाणिस्तान मधे आपली राजवट प्रस्थापित केली. एकीकडे तालिबान च्या हातात सत्ता आली आणि पुन्हा एकदा टी.टी.पी. ला पाकिस्तान वर हमला करण्याची संधी चालून आली. अमजद फारुकी गट, लष्कर-ए-झांगवीचा एक गट, मुसा शहीद कारवान गट, टीटीपीचे मेहसूद गट, मोहमंद तालिबान, बाजौर तालिबान, जमात-उल-अहरार आणि हिज्बुल-उल-अहरार हे टीटीपीमध्ये विलीन झाले. त्यामुळे टी.टी.पी.ची ताकद कमालीची वाढली. त्यात पाकिस्तान आर्थिक गर्तेत गटांगळ्या खात होता. पाकिस्तान जिकडे आर्थिक स्थितीवर आपलं लक्ष देत होता त्याचवेळी पाकिस्तान ची लष्करी पकड ढिली पडायला सुरवात झाली. नूर वली मेहसूद च्या नेतृत्वाखाली टी.टी.पी. ने आपला मोर्चा पुन्हा एकदा पश्चिम पाकिस्तान मधल्या गावांकडे आणि इथल्या प्रदेशाकडे वळवला. याच भागात पाकिस्तानी सरकार विरुद्ध बलोच आणि पश्तुन लोकांमधे प्रचंड चीड होती. बलुचिस्तान स्वतंत्र्य व्हावा यासाठी अनेक आंदोलन होत होती. चीन च मांडलिकत्व पत्करलेल्या पाकिस्तानी विशेष करून बलोच लोकांची मुस्कटदाबी चीन चे लोक बाहेरून येऊन करत होते. ज्याचा प्रचंड राग इथल्या लोकांमध्ये होता. साहजिक शत्रूचा शत्रू म्हणून टी.टी.पी. च्या सोबत बलोच आणि पश्तुन लोकांनी येऊन पाकिस्तानी सैन्याविरुद्ध हल्ला करायला सुरवात केली. 

एकीकडे ढासळलेली आर्थिक परिस्थिती त्यात पाकिस्तानी विरुद्ध एकटवलेल्या तालिबानी शक्ती या कचाट्यात पाकिस्तान गेल्या काही महिन्यात पूर्णपणे सापडलेला आहे. नूर वली मेहसूद ने पाकिस्तानी नागरिकांना लक्ष्य न करता एकतर्फी शांततेचा करार उल्लंघून पाकिस्तानी पोलिसांना आणि सैनिकांना लक्ष्य करण्याचा आदेश दिला. गेल्या महिन्याभरात त्यामुळेच पाकिस्तानी पोलिसांवर आणि सैनिकांवर आत्मघाती हल्ले झाले आहेत. टी.टी.पी. ने अनेक भूभागावर कब्जा करत आपली घोडदौड सुरु ठेवली आहे. आता तर त्यांनी पॅरलल सरकार उभं करून पाकिस्तानी सरकारला थेट आव्हान दिलं आहे. टी.टी.पी.च्या हालचालीचे हादरे पाकिस्तान ला बसायला सुरवात झाली आहे. पाकिस्तान ची आर्थिक स्थिती इतकी नाजूक आहे की सरकारकडे युद्ध करण्यासाठी पैसे पण नाहीत. सैनिकांचे पगार कसे द्यायचे या विवंचनेत पाकिस्तानी सरकार आहे. त्यामुळे लढा द्यायची हिंमत आणि आत्मविश्वास पाकिस्तान आर्मी एकप्रकारे हरवून बसली आहे. आता पाकिस्तान सरकार टी.टी.पी. वर हवाई हल्ले करण्याच्या निर्णयात आलेली आहे. अर्थात हे हल्ले कितपत यशस्वी होतील याबाबत शंका आहे. कारण टी.टी.पी. करत असलेला हल्ला एकतर गनिमी काव्या प्रमाणे आत्मघाती असतो. त्यात पाकिस्तान चा हा प्रांत ओसाड डोंगररांगांनी भरलेला आहे. ज्यात लपण्यासाठी अनेक गुहा आणि जागा आहेत. 

या सगळ्यावर भारत लक्ष ठेवून आहे. कारण ज्या वेगाने गोष्टी घडत आहेत त्यावरून लक्ष हटवण्यासाठी भारतावर आतंकवादी हल्ले करण्याची दाट शक्यता आहे. तसेच पाकिस्तानातली बदलती राजकीय आणि सैनिकी गणित भारतासाठी महत्वाची आहेत. सायप्रस इकडे बोलताना भारताचे परराष्ट्र मंत्री एस.जयशंकर यांनी एक प्रकारे पाकिस्तानला सुटकेचा मार्ग दाखवला आहे. पाकिस्तान ने जर आतंकवादाचा मार्ग सोडून सलोख्याचा मार्ग पत्करला तर भारत त्यांच आर्थिक संकट नाही तर पाकिस्तानची शकले उडण्यापासून त्यांच संरक्षण करू शकतो. अर्थात पाकिस्तानी नेतृत्व या गोष्टी स्विकारणार नाहीत हे उघड आहे. भारताशिवाय पाकिस्तान ला कोणीही वाचवू शकत नाही हे पण तितकं उघड सत्य आहे. चीन च्या आर्थिक धोरणाचा या सगळ्या घटनांनी बोजवारा उडाला आहे. अमेरिका तालिबान युद्धात उतरू इच्छित नाही. तर रशिया आपल्याच लढाईत व्यस्त आहे. या क्षणी एकच पर्याय आणि देश पाकिस्तान समोर आहे तो म्हणजे भारत. पण आपल्याच अहंकारात आणि द्वेषात डुबलेलं पाकिस्तानी नेतृत्व भारताची साथ करणार नाही असं दिसते. 

त्यामुळे येत्या काळात पाकिस्तान चा प्रवास शकले होण्याच्या मार्गावर झालेला असेल यात शंका नाही. येत्या काळात पाकिस्तान, बलुचिस्तान, पंजाब, सिंध अश्या ३-४ तुकड्यात विभागाला जाऊ शकतो. पुन्हा एकदा ५१ वर्षांनी जगाला आपल्या नकाशात बदल करण्याची परिस्थिती येऊ शकते असं सद्या तरी वाहणारे खारे वारे दाखवत आहेत. या वादळातून पुढे काय होणार हे आत्ता सांगणं कठीण असलं तरी पाकिस्तान जगासाठी खोदलेल्या खड्यात स्वतः पडणार हे एक प्रकारे निश्चित झालेलं आहे. फक्त त्यात पडायला किती वेळ आणि पडल्यावर त्याचे किती तुकडे होतील हे येणारा काळच सांगेल. 

क्रमशः 

फोटो शोध सौजन्य :- गुगल 

सूचना :- ह्या पोस्टमधील शब्दांकन (विनीत वर्तक ©) कॉपीराईट आहे.