'अमेरिका' एक स्वप्न..... पुढे चालू ( भाग २ )

'अमेरिका' एक स्वप्न..... पुढे चालू ( भाग २ ) 

व्हिसाचे सोपस्कार आटोपल्यानंतर मग खरी धावपळ सुरु झाली. ऑफिसमधून सुट्टी मिळाली, त्यामुळे ट्रेनिंग झाल्यावर एका आठवड्याची सुट्टी मिळाली होती. आता यक्ष्यप्रश्न समोर होता, की अमेरिका बघायचा आहे. पूर्व-पश्चिम असा खूप मोठा विस्तार असलेला देश इतक्या कमी वेळात बघणं तर अशक्य. मग ठरवलं, की या वेळेस कोणत्या तरी एका दिशेकडून सुरूवात करू, म्हणजे प्रवासातला वेळही वाचेल आणि जास्तीत जास्त बघता येईल. या कामी मग जयेशदादाची आणि माझा वर्गमित्र विवेकची मदत घेतली. जयेशदादा सॅनहोजेमध्ये राहत होता 'सिलिकॉन व्हॅली' म्हणतात तो हाच प्रदेश. तो म्हणाला, तू इकडे ये मी बघतो सगळं, फक्त तू कधी निघणार आणि कुठून सुरूवात करणार परतीच्या प्रवासाची ते ठरवून सांग, म्हणजे त्याप्रमाणे मी ठरवतो सगळं. येताना सॅनफ्रान्सिस्कोमधून सुरूवात करावी, असं ठरलं, त्याप्रमाणे ऑफिसमधून तिकीट बुक केलं. जयेशदादानी हुस्टन ते सॅनफ्रान्सिस्को आणि तिकडे फिरण्याच्या प्रवासाची सगळी तजवीज केली. सगळं एकदम एकमेकाला लागून होतं, कारण वेळ कमी आणि खूप काही बघायचं होतं. थोडी उलथापालथ आणि माझा कार्यक्रमच बोंबलेल अशी धाकधूक मनात होतीच. तरीसुद्धा जयेशदादा स्वतः असल्यामुळे काळजी नव्हती. हा तर झाला ६ आठवडयानंतरचा भाग, पण ह्यूस्टनमध्ये काय करायचं, हे काही सुचत नव्हतं.  कोणीच ओळखीचं नाही आणि तितक्यात वर्तककाका माझ्या घरी आले आणि त्यांच्या बोलण्यातून कळलं, की प्रज्ञा त्यांची मुलगी तिकडेच आहे. चला! मनात म्हटलं, की काहीतरी तोंडओळख आहे या शहरात. मग प्रज्ञाशी बोललो, तिने माझ्या हॉटेलचा पत्ता वगैरे विचारून घेतला व तिचेही घर फक्त ३० मिनिटाच्या अंतरावर होतं असं कळलं. चला, तर ही तयारी तर झाली, आता प्रश्न होता समान भरण्याचा...

या सगळ्या गडबडीत मनात अजून एक चिंता होती, ती म्हणजे सईची, माझी मुलगी अवघी ४ महिन्याची होती. तिला आणि मोनाला अश्यावेळी सोडून इतक्या लांब जायला मन तयार नव्हतं पण इलाजही नव्हता. कारण इतक्या लहान वयात सईला तिकडे नेणं म्हणजे थोडं कठीणच काम होतं, आणि घरातही सगळे याच्या विरोधातच होते. मोनाने अगदी मोठ्या मनाने मला पाठींबा दिला, आणि निश्चिंतपणे जायची तयारी करावयास सांगितली. मित्रांकडून आणि जयेशदादाकडून काय घ्यावं आणि काय घेऊ नये याची माहिती होतीच आणि आधीच्या ६-७ इतर देशातल्या टूरचा अनुभव होताच. त्याप्रमाणे सामानाची तयारी झाली. आता तो दिवस जसा जवळ येत होता, तशी धाकधूक वाढतच होती. गणपतीबाप्पाचं दर्शन या वेळी मुकणार याची मनात कुठेतरी खंत होती, पण पुढे काय वाढून ठेवलं होतं, त्या बाप्पालाच माहीत.. कतार एअरवेजने माझं प्रस्थान झालं, मुबईवरून दोहा ला. दोहाला ४ तासांच्या आरामानंतर विमानाने प्रस्थान केलं, ते ह्यूस्टनसाठी जवळ पास १८ तासांचा विमान प्रवास पहिल्यांदा करत होतो. विमानात खूप कंटाळा आला, पाय भरून आले, मग काय! विमानातच शतपावली सुरु केली. तेव्हा कुठे जरा बरं वाटलं. माझ्याबरोबर अजून ४ जण होते, त्यामुळे गप्पात वेळही गेला. जसं ह्युस्टन जवळ येऊ लागलं, तसं खिडकीतून अमेरिकेचं दर्शन घेत होतो. जे इतकी वर्षं दूरदर्शन वर पाहिलं होतं आणि ऐकलं होतं ते रस्ते, घरं यांची आज डोळ्यांनी अनुभुती घेत होतो. विमान सरतेशेवटी ह्युस्टनमध्ये उतरलं. विमानाततून बाहेर येताच अजून एका कठीण परीस्थीला सामोरं जायचं होतं, ते म्हणजे अमेरिकन कस्टममधून बाहेर निघणं. बरीच मोठी रांग होती. पुढे काही पाकिस्तानी नागरिक होते, त्यांचा नुसता पासपोर्ट  बघून त्यांना चौकशीसाठी बाजूला नेण्यात आलं. ९/११चं सावट अजून अमेरिकेच्या मनावरून उतरलं नाही, याची चुणूक मला तिकडेच पाहायला मिळाली. शेवटी जवळपास १ तासाने माझा नंबर आला. पासपोर्ट समोरच्या अधिकाऱ्याकडे दिला, त्याने माझी बायोमेट्रिक टेस्ट केली, यात हाताचे ठसे आणि डोळ्याच्या बुबुळाचा स्कॅन होतं. त्यानंतर मला विचारलं, की 'पहिल्यांदा अमेरिकेत? आणि कशासाठी आला आहात?' त्याच्या प्रश्नांची उत्तरं दिल्यावर अचानक त्याने माझ्या कामाबद्दल विचारायला सुरूवात केली. जवळ पास ५ मिनिटे हे संभाषण चालू होतं, मला वाटलं, की आता काही खरं नाही! बहुतेक पूर्ण चौकशीसाठी जावं लागणार. पूर्ण चौकशीमध्ये तुमची कसून चौकशी होते, तसाच तुमच्या बॅगेमधलं एकूण एक सामान काढून चेक केलं जातं आणि त्याशिवाय तुमच्या अंगावरचे कपडे आणि तुमचं सर्व स्कॅनिंग होतं, आणि वाटल्यास तुम्हाला परतही पाठवलं जाऊ शकतं. मनात शंकेची पाल चुकचुकत होती, बहुधा त्या अधिकाराच्याही लक्षात आलं असावं. त्याने हसून मला सांगितलं, की त्याचा भाऊसुद्धा माझ्याच कंपनीमध्ये कामाला आहे, म्हणून माझ्याद्दल तो जास्ती चौकशी करत होता. हे बोलून त्याने पासपोर्टवरती शिक्का मारून माझ्या अमेरिकेतील प्रवेशातील शेवटचा अडथळा दूर केला. सामानाचा शोध करून आणि शेवटी सर्व अडथळ्यांवर मात करत, सरतेशेवटी अमेरिकन भूमीवर पाऊल ठेवलं.

अमेरिका ही काही पुण्यभूमी नसली, तरी जेव्हापासून कळायला लागलं, तेव्हापासून इकडे कधी ना कधी यायचं स्वप्न बघितलंच होतं. आज त्याची पूर्तता होताना खरंच खूप छान वाटत होतं. सगळ्यांत समाधानाची गोष्ट ही होती, की कंपनीने मला पाठवलं होतं, मी स्वतःहून येण्यापेक्षा! माणूस किवा आपण सर्वच काही ना काही स्वप्न बघतो आणि ती जेव्हा प्रत्यक्षात खरी होतात, त्याचा आनंद आणि ते क्षण आयुष्यभर जपून ठेवायचे असतात. ध्यानीमनी नसताना आयुष्यात आलेल्या एका अनपेक्षित वळणाने माझं हे छोटुसं स्वप्न पूर्ण झालं. यात खूप जणांनी मला मदत केली प्रत्यक्षपणे आणि अप्रत्यक्षपणे! नाव घ्यायची झालीच तर जयेशदादा, विवेक, प्रज्ञा, आणि अजून काही मित्र जे मला अमेरिकेत मिळाले. त्यांच्या विषयी पुढील लेखात, अमेरिकेतल्या अनुभवांमध्ये.. 

   

विनीत वर्तक..